[FNO] Staat en politiek
Geplaatst: do 02 apr 2015, 14:53
Bestuurlijke indeling Finoccië
De bestuurlijke indeling van Finoccië ziet er als volgt uit:
Vroeger bestond Finoccië uit twee aparte landen, een land in het noorden en een in het zuiden. Toen het land Finoccië werd gevormd, werd er besloten om een twee consuls te laten regeren. Deze consuls zijn de leiders van de grootste partijen uit het noorden en het zuiden. Een consul kan maximaal twee termijnen uitzitten. De consul vertegenwoordigen beide hun eigen ex-land, dus er is altijd een consul uit het noorden en een uit het zuiden. Zo zijn beide partijen even sterk vertegenwoordigd en zou er geen onvrede kunnen ontstaan bij de bevolking, dat is althans de gedachte.
De consuls staan boven het parlement, zij maken de wetten en regels. De twee parlementen bestaan in totaal uit 140 zetels, 70 zetels voor het noorden, de andere 70 zetels voor het zuiden. De parlementen kunnen voor hun eigen gebied eigen wetten (regionale wetten) maken, mits ze onder de centraal vastgestelde wetten vallen. Voorbeeld van een variatie op centrale wetten is dat de wegenbelasting in het noorden lager kan zijn dan in het zuiden. Alleen partijen uit het landelijke parlement kunnen centrale wetten maken. Regionale wetten komen bij een meerderheid van 37/70 erdoor en centrale bij een meerderheid van 75/140. De federale parlementsverkiezingen vinden twee jaar na de landelijke parlementsverkiezingen plaats. Bijvoorbeeld: als er in 2016 landelijke verkiezingen plaatsvinden, dan vindt er in 2018 een federale parlementenverkiezing plaats.
De parlementen worden beide door twee aparte instituten gecontroleerd: één voor het noordelijke parlement en één voor het zuidelijke. Zij controleren of de wet centraal of regionaal is. Als de wet regionaal is wordt gecontroleerd of hij wel onder een centrale wet valt. Wordt een regionale wet goedgekeurd, dan gaat hij naar het parlement. Komt hij er daar door dan gaat hij naar de senaat: hierin zitten de burgemeesters van elke gemeente. Zij stemmen ook voor of tegen. Wordt hij hier aangenomen, dan gaat de wet naar de noordelijke of de zuidelijke consul. Hij/zij beslist dan of de wet erdoor komt.
Bijvoorbeeld: de partij van de zuidelijke consul wil de wegenbelasting verhogen om meer geld vrij te kunnen maken voor zorg. De wet wordt gecontroleerd door het instituut. Hij wordt goedgekeurd als regionaal en de wet gaat naar het zuidelijke parlement. De wet behaalt een meerderheid van 40/70 en gaat naar le sénat, de senaat. De burgemeesters van de 'x' provincies stemmen ook en haalt ook een meerderheid. De wet gaat naar de zuidelijke consul en hij zet zijn handtekening eronder: de wet is aangenomen.
De bestuurlijke indeling van Finoccië ziet er als volgt uit:
Vroeger bestond Finoccië uit twee aparte landen, een land in het noorden en een in het zuiden. Toen het land Finoccië werd gevormd, werd er besloten om een twee consuls te laten regeren. Deze consuls zijn de leiders van de grootste partijen uit het noorden en het zuiden. Een consul kan maximaal twee termijnen uitzitten. De consul vertegenwoordigen beide hun eigen ex-land, dus er is altijd een consul uit het noorden en een uit het zuiden. Zo zijn beide partijen even sterk vertegenwoordigd en zou er geen onvrede kunnen ontstaan bij de bevolking, dat is althans de gedachte.
De consuls staan boven het parlement, zij maken de wetten en regels. De twee parlementen bestaan in totaal uit 140 zetels, 70 zetels voor het noorden, de andere 70 zetels voor het zuiden. De parlementen kunnen voor hun eigen gebied eigen wetten (regionale wetten) maken, mits ze onder de centraal vastgestelde wetten vallen. Voorbeeld van een variatie op centrale wetten is dat de wegenbelasting in het noorden lager kan zijn dan in het zuiden. Alleen partijen uit het landelijke parlement kunnen centrale wetten maken. Regionale wetten komen bij een meerderheid van 37/70 erdoor en centrale bij een meerderheid van 75/140. De federale parlementsverkiezingen vinden twee jaar na de landelijke parlementsverkiezingen plaats. Bijvoorbeeld: als er in 2016 landelijke verkiezingen plaatsvinden, dan vindt er in 2018 een federale parlementenverkiezing plaats.
De parlementen worden beide door twee aparte instituten gecontroleerd: één voor het noordelijke parlement en één voor het zuidelijke. Zij controleren of de wet centraal of regionaal is. Als de wet regionaal is wordt gecontroleerd of hij wel onder een centrale wet valt. Wordt een regionale wet goedgekeurd, dan gaat hij naar het parlement. Komt hij er daar door dan gaat hij naar de senaat: hierin zitten de burgemeesters van elke gemeente. Zij stemmen ook voor of tegen. Wordt hij hier aangenomen, dan gaat de wet naar de noordelijke of de zuidelijke consul. Hij/zij beslist dan of de wet erdoor komt.
Bijvoorbeeld: de partij van de zuidelijke consul wil de wegenbelasting verhogen om meer geld vrij te kunnen maken voor zorg. De wet wordt gecontroleerd door het instituut. Hij wordt goedgekeurd als regionaal en de wet gaat naar het zuidelijke parlement. De wet behaalt een meerderheid van 40/70 en gaat naar le sénat, de senaat. De burgemeesters van de 'x' provincies stemmen ook en haalt ook een meerderheid. De wet gaat naar de zuidelijke consul en hij zet zijn handtekening eronder: de wet is aangenomen.