[CAR] Algemeen

[Faylin]

Interessant artikel! Wordt er onder de cylenistische gelovigen ook nog waarde gehecht aan de mythologische betekenis van Kardög? Het eiland was volgens de mythe de plaats waar halfbloeden (kruisingen tussen mensen en faeries) zich voor het eerst als een superieur ras uitten en de mensen op Kardög terroriseerden, wat uiteindelijk uitliep in een rassenoorlog.

[Kathor]

Ja, men heeft weet van het mythologische verleden van de regio en volgens sommigen is dat ook een reden waarom ze de Afro-Carthamiërs (een ander ras) hebben verwelkomd in hun gemeenschap.

[Matt]

Interessant en uitgebreid artikel. Hulde!

[BlaZ]

Zeer uitgebreid artikel inderdaad. Die olie in de Sirrhae was ik bijna vergeten, maar dat klopt inderdaad.

[Kathor]

Free City of Cartym
Pearl of the West


Vlag van de Vrije Stad Cartym


Zegel van de Vrije Stad Cartym

Beschrijving
Cartym is een metropool aan de westkust van Kardög. Het is de tweede stad van Carthamië met zo'n 2 miljoen inwoners (5 miljoen in de aglommeratie die zich strekt van Westpoint in het zuiden tot Cärtym Arzan Berandoth International Airport in het noorden. Het is één van de snelst groeiende urbane gebieden in West-Borealië, mede komende door de internationale aantrekkelijkheid die de stad heeft als zonnig, stijlvol en welvarend oord vol opportuniteiten.

Economie
Cartym is één van de motoren van de Carthaamse economie, de stad is al eeuwenlang een belangrijke haven en centrum van de erg belangrijke textielindustrie. In de jaren '50 werd er in de Scipionische Zee grote hoeveelheden petroleum gevonden, in Cartym schoten de olieraffinaderijen uit de grond en de stad groeide flink onder invloed van de petroleumindustrie, een industrie die vandaag de dag nog altijd erg belangrijk is voor de stad en het land. De stad kwam ongeschonden uit de burgeroorlog en was in de naoorlogse periode voor enkele jaren dé belangrijkste economische motor van het land (tot Pötama die rol weer overnam na de Tweede Hilgaroorlog, en zelf aan een economisch succesverhaal begon). Cartym blijft vandaag de dag een centrum voor innovatie, gesterkt door het karakter van Cartym als een innovatieve plek die zichzelf telkens opnieuw weet her uit te vinden.

Na de socialistische machtsgreep op de Arendseilanden trokken bijna een miljoen Aguilijnen van de eilanden naar Carthamië. Velen van hen werden tewerkgesteld in de groeiende petrochemische industrie in Cartym en andere steden. De stad kreeg in 1954 de titel van Free City (Neurs: Sidađe Libra) omwille van het opvangen van de Aguilijnse vluchtelingen.

Cartym is het centrum van de Carthaamse entertainmentindustrie, het zonnige klimaat zorgde ervoor dat vanaf het begin van de 20e eeuw filmmakers deze stad verkozen boven het vaak regenachtige Pötama. De gouden eeuw van de Cartymer filmindustrie (beter bekend als Collywood) was in de jaren '50 en '60, toen de industrie een symbool werd van de tegencultuur tegen het erg conservatieve Carthamië. Het rebelse karakter van Collywood werkte erg positief op de persistentie van de industrie, Collywood vond zichzelf telkens weer opnieuw uit en is vandaag de dag nog altijd erg succesvol wereldwijd.
In navolging van de filmindustrie kwamen ook andere sectoren van de entertainmentindustrie naar de stad, vanaf de jaren '50 ontsproten in de stad ook de eerste productiehuizen specifiek gericht op televisie, de verschillende TV-netwerken van Carthamië hebben meestal hun hoofdkwartier en nationale nieuwsdienst bij geaffilieerde TV-stations in Pötama, maar hebben hun entertainmentfaciliteiten bij TV-stations in Cartym.

Cartym wordt ook wel eens de Fashion Capital of Borealia genoemd vanwege de grote rol die het heeft in de Atlantische en internationale mode-industrie. De regio is al vele jaren bekend als een stad met erg verfijnde kleermakers, eeuwenlang kwamen de kleren van de Carthaamse Keizers en andere hoge adel uit Cartym, waardoor het aanzien van de stad op dat vlak nog verder steeg. Vanaf de vroege twintigste eeuw werd het ook op internationaal vlak een belangrijke modestad toen de Cartymese kleermakers ook gingen werken voor internationale klanten, vaak rijke mensen uit Atlantis of Noord-Amerika. Bekende Cartymese couturiers uit die periode zijn Valra Arcana (1888-1969) en het duo Brando Sarandas (1901-2005) en Thoryn Selothan (1908-2014), hun merken (respectievelijk Arcana en S&S) zijn tot op de dag van vandaag wereldwijd erg populair en genieten een bekendheid vergelijkbaar met merken als Dior, D&G, Chanel,...


Naast de entertainment en mode-industrie is Cartym ook een belangrijk financieel centrum, hoewel niet zo groot als Pötama CBD hebben verschillende banken en andere financiële bedrijven belangrijke vestigingen in Downtown Cartym. de Borsa da Cartym, de tweede belangrijkste Carthaamse effectenbeurs na de Pötama Stock Exchange, ligt ook in deze buurt.

Cultuur
De stad wordt zowel nationaal als internationaal gezien als een erg vrijzinnige stad, dit contrasteert met het erg conservatieve binnenland van Kardög. Dit beeld wordt voorbij de Carthaamse landsgrenzen geprojecteerd dankzij het werk van Collywood, de focus hierbij kan echter verschillen. De TV-reeks Artega Hills (lopend sinds 1988 en verspreid in meer dan 150 landen) stelt Cartym voor als een cosmopolitaine stad van glamour en rijkdom. De Kaskraker Born to die (2002) stelt de stad heel anders voor en laat ook de onderliggende sociale problemen als racisme en kansarmoede zien. De waarheid ligt ergens in het midden...

Cartym is een erg multiculturele stad, de stad is een smeltkroes van veel culturen en etnieën. Dit uit zich in allerlei aspecten, van muziek en kunst tot eten en architectuur. Hoewel verschillende etnische groepen geconcentreerd zijn in bepaalde delen van de stad (Chinatown, La Pequeña América,...) is de interactie tussen de verschillende groepen erg goed, en is er tegenwoordig weinig sprake van raciale spanningen in de stad. (al was dit in het verleden zeker anders).

Mobiliteit
Cartym kende een demografische boom vanaf de jaren '50, de stad spreidde zich niet uit in de hoogte, zoals Pötama, maar in de breedte. De stad is volgens sommigen gemaakt op maat van de auto, feit is dat het gemiddelde eigenaarschap van een wagen in Cartym het hoogst is van alle andere Carthaamse grootsteden. Door de stad lopen een aantal brede (of dubbeldeks) autosnelwegen die grote delen van de stad makkelijk bereikbaar maken, in theorie dan toch, want sinds enkele jaren zit dit netwerk aan zijn limieten en worden structurele files langer.

Het openbaar vervoer wordt om die reden sinds begin jaren 2010 fel uitgebreid, er komen extra tram- en metrolijnen en het busverkeer krijgt op sommige wegen een eigen rijstrook. Deze maatregelen zijn gespreid op meerdere jaren, zo zou de nieuwe metro klaar moeten zijn tegen 2029, het is een publiek geheim dat deze maatregelen er naast het verhelpen van het fileprobleem ook mee toe dienen om de Olympische Spelen van 2032 naar de stad te halen.

Cartym heeft een belangrijke ferry-verbinding met de Aguilijnse industriestad Nagneth. Het is tevens het eindpunt van de Trans-Atlantic Highway, een 1800 kilometer lange snelweg die buiten Carthamië beter bekend staat als de C55. Deze verbindt Cartym met Nieuw Vlissingen, de hoofdstad van Burghteland aan de andere kant van Borealië.
De stad heeft twee internationale vliegvelden: Talezim International Airport, dat zich richt op binnenlandse en internationale vluchten en Arzan Bernadoth, dat ook intercontinentale vluchten aanbiedt naar o.a. Atrokije, Zuid-Amerika, Azië en Afrika.


Een bord aan het begin van de C55 in Cartym, de route strekt zich op een afstand van bijna 1800 kilometer over het Borealische continent.

Uitgelicht: Enkele Buurten
-Downtown
Downtown is het zakendistrict in het westen van Cartym eiland en wordt gekenmerkt door hoge wolkenkrabbers. Het gebied is erg druk tijdens de weekdagen maar nagenoeg uitgestorven in de weekends.


Downtown Cartym bekeken vanop straatniveau zoals te vinden op Google Street View

-Sentraloth
Sentraloth is het oude stadscentrum van Cartym, gesitueerd op de westzijde van het Cartym eiland, aan de natuurlijke haven. De middeleeuwse ommuring van de stad is grotendeels intact gebleven en vormt een toeristische attractie, grote trekpleister in dit stadsdeel is de Sint-Bryna Kathedraal, een renaissancistische kathedraal geconsacreerd aan de Carthaamse patroonheilige, de heilige Bryna. Een zevende eeuwse Schotse missionaris die na enkele legendarische omzwervingen over het Borealische continent terecht kwam in Carthamië waar hij een aanzienlijk deel van de bevolking bekeerde tot het christendom.

-Docklands
De Docklandsbuurt is de negentiende eeuwse haven van Cartym, gelegen vlak naast downtown heeft het in de loop der jaren een enorme metamorfose ondergaan. Vanaf de jaren '50 trokken kunstenaars en muzikanten naar de volkswijk, in de jaren '60 werd het het centrum van de tegencultuur die later symbool zou staan voor heel de stad. In het bijzonder ontwikkelde de wijk zich tot een erg bekende homobuurt, vergelijkbaar met The Castro in San Francisco of Greenwich Village in New York City.

-La Pequeña América
La Pequeña América (Het Kleine Amerika) of kortweg La Pequeña (Het Kleine) is een buurt in North Cartym, tegenover Sentraloth op het vasteland. De wijk is sinds de jaren '50 een instroompunt van vele Latijns-Amerikaanse immigranten in Carthamië. De wijk stond lange tijd bekend als verarmde wijk, maar ziet sinds de jaren 2000 gentrificatie, dit zorgt ervoor dat veel van de oorspronkelijke Latijns-Amerikaanse populatie verhuist naar nieuwere buitenwijken, en alleen de rijkeren overblijven. La Pequeña staat desondanks bekend als een stukje Zuid-Amerika in Cartym, er zijn vele winkels en restaurants te vinden met typisch Zuid-Amerikaanse dingen als Ropa Vieja of Asado.


La Pequeña staat op gastronomisch niveau vooral bekend voor zijn unieke vorm van barbecue, de Asado Cartamiano is een Carthaamse variant van de typische Argentijnse barbecue (beter bekend als Asado). Deze ontstond in de late jaren '70 in La Pequeña bij Argentijnen en Chilenen die de junta's waren ontvlucht.

-West Cartym
West Cartym is een groot gebied ten zuiden van Downtown op het vasteland, het ligt op een uitgestrekte vlakte en vormt de overgang van het dichtbebouwde stadscentrum naar de buitenwijken, gekenmerkt door veel middenhoogbouw. In West Cartym liggen de twee belangrijkste universiteiten van Cartym, WCU/UCOC (West Coast University/ Universidađe da Costa Occidental) en UKCY (University of Kardög at Cartym). Beide universiteiten behoren tot de top-universiteiten in Carthamië en vooral de UKCY is internationaal geroemd om zijn technische opleidingen.


De faculteit Informatica aan de UKCY, Beide Cartymese universiteiten bezitten weinig historische gebouwen maar blinken uit in moderne architectuur, typisch voor West Cartym

West Cartym is het centrum van de technologische bedrijvigheid aan de Kardögese westkust, de nabijheid van zowel de UKCY als de WCU hebben de regio aantrekkelijk gemaakt voor innovatieve bedrijven. De concentratie hiervan is zo groot dat West Cartym vaak het Silicon Valley van Borealië wordt genoemd. Bekende Carthaamse en internationale bedrijven die hier hun hoofdkwartier of belangrijke R&D-vestigingen hebben zijn o.a.

• Volcat*: Carthaamse autoproducent, heeft zijn elektronische wagendivisie gebaseerd in West Cartym.
• Tanio: Carthaamse producent van mobiele telefoons, het is een opkomend merk op de markt van smartphones, het model T3 maakte handig gebruik van het falen van de Samsung Galaxy Note7 in 2016.
• Mandelsoft: Schellingse softwareproducent die belangrijke kantoren heeft in West Cartym.
• Drop: Carthaamse berichtendienst voor smartphones. Is vooral in Atlantis erg populair in plaats van namen als Whatsapp of Messenger.
• HAMERD: Schellings-Carthaamse producent van microchips, spin-off van de UKCY.
• Gladiator: Carthaams-Cyleense producent van smartphone games, bekend omwille van de applicatie Gladiator (2011) waarin gebruikers met elkaar strijden en zo in ranking stijgen. Het eerste Gladiator wereldkampioenschap is gepland op 30 september 2017 in Cartym.
• Tantalor: Ardeimse telecomgigant, heeft belangrijke kantoren en R&D-afdelingen in West Cartym sinds de overname van het Carthaamse Cartel in 2012.
• Praetoriani: Dumerisch bedrijf dat zich bezig houdt met informatiebeveiliging.

-Westpoint/ Cabo Occidental
Westpoint (Neurs: Cabo Occidental) is een kaap ten zuiden van West Cartym, het is het meest westelijke punt van Kardög en grenst aan twee van de mooiste stranden van de regio. Het staat te boek als een plek met hoge golven en trekt om die reden veel surfers aan, er worden in de zomer zelfs internationale kampioenschappen georganiseerd. Het feit dat er in de Scipionische Zee slechts weinig haaiensoorten zijn (geen Tijgerhaai en slechts een kleine populatie van Witte haaien), zorgt er voor dat de Westpoint ook één van de veiligste plekken is om aan surfen te doen. Westpoint is voor zowel Cartymenzers als mensen van buiten de metropool een toeristische trekpleister om even uit te blazen.

-Colonath
Colonath (Nederlands: Kolonie) is een hoofdzakelijk joodse buurt gelegen ten oosten van West Cartym. De buurt is ontstaan in de jaren '30 en '40 van de twintigste eeuw, toen er tienduizenden joodse vluchtelingen werden gehuisvest. Een deel van de joodse vluchtelingen in het Verenigd Koninkrijk werden verhuisd naar Carthamië op uitnodiging van toenmalig Carthaams premier Arvud Arion, zelf een jood. Het merendeel van hen werd gehuisvest in Cartym, de eerste haven die schepen met Joodse vluchtelingen meestal aandeden.

Na de Tweede Wereldoorlog trokken veel joodse vluchtelingen (hoofdzakelijk Ashkenazim) alsnog naar Mandaat-Palestina en zeker na de oprichting van een joodse staat in Israël in 1948 daalde het aantal joodse inwoners van Colonath, zij werden vanaf 1950 deels vervangen door Aguilijnen die de communistische machtsgreep aldaar ontvluchtten. Toch bleven hoofdzakelijk Sephardim liever in Carthamië en ontpopte de buurt zich na de exodus tot een joodse, Sefardische buurt. De wijk is vandaag de dag goed geïntegreerd in de rest van het stadsbeeld, hoewel het zijn identiteit niet verloren is.

-Artega Hills
De Artega Hills zijn de heuvels ten oosten van Cartym, de flanken liggen bezaaid met dure villa's en het lijkt wel alsof de elite uitkijkt op het gepeupel onder hen. De Artega Hills zijn dan ook de woonplaats van een hoop bekende Carthaamse figuren. De Hills zijn wereldwijd bekend door de gelijknamige soapserie Artega Hills, die het leven van de fictieve families Balaguer en Ashton in beeld brengen.


De luxueuze villa's die tegen de flanken van de Artega Hills liggen kijken uit over de stad

[Matt]

Prachtig artikel! Het is leuk om de soms wat meer specifiekere onderwerpen te lezen. Ik vind het ook altijd leuk om te raden waar in "de echte wereld" de foto's zijn gemaakt, maar daar ben ik van de skyline van Cartym nog niet achter.

[Dulminis]

Mijn eerste indruk van het straatbeeld was Montréal, maar te weinig Franstalig. Ergens anders in Canada?

[TBR]

Ik gok Vancouver.

[Kathor]

Wie zegt dat het allemaal uit dezelfde stad is?

[Kathor]

Repoblica Sosialista dos Aslos Aguilas (1950-1989)
Socialistische Republiek der Arendseilanden



De Socialistische Republiek der Arendseilanden (Neurs: Repoblica Sosialista dos Aslos Aguilas, RSAA) is de naam voor Republiek der Arendseilanden ten tijde van de Koude Oorlog. Ze ontstond in 1955 na het vredesverdrag van Trapezium, waarna de Aquilen o.l.v. de communist Arnath Hivac en het kapitalistische Carthaamse vasteland hun eigen weg gingen. De Socialistische Republiek was een Marxistisch-Leninistische eenpartijstaat waarin de macht zich concentreerde in het politburo van de Partido Comunista dos Aslos Aguilas (PCAA) en vooral in de figuur van de Secretaris-Generaal. Dit waren Arnath Hivac (1951-1959), Vadroth Etiman (1959-1975), Geraldo Rengith (1975-1989) en Paulo Goméz (1989-1990).

Vanaf 1979 onderging het land hervormingen om een antwoord te bieden aan de economische problemen van de communistische staat, deze werden vanaf 1986 versneld naar voorbeeld van Mikhail Gorbatsjov's Glasnost en Perestroika. In 1989 kwam het communistische regime zelf ten val na weken van protesten en stakingen die uiteindelijk leidden tot de vreedzame Madeliefjesrevolutie (Neurs: Revoluthe das Margarithas) in de zomer van 1989, onderdeel van de vele revoluties van 1989.

Geschiedenis

Spoiler: weergeven

Het turbulente verkiezingsjaar 1950 eindigde met de vlucht van President Hivac en zijn vertrouwelingen naar de Aquilen op kerstavond 1950, nadat zijn communistische zelfcoup op het vasteland mislukt was. Hij werd op de verarmde Arendseilanden onthaald als een volksheld en hij kon vrij gemakkelijk de op 20 december uitgevaardigde noodtoestand implementeren in de Aquilen.
Hivac kon zijn macht op de Aquilen en na enkele schermutselingen tussen Aguilijnen en Carthamiërs werd op 13 maart 1952 een staakt-het-vuren ondertekend in Port Discovery, de Carthaamse marinebasis die ook na 1952 Carthaams bleef. In 1955 tekenden beide partijen de vrede van Trapezium, waarin de democraten en communisten elk hun eigen weg gingen, de Socialistische Republiek Carthamië werd de Socialistische Republiek der Arendseilanden.

Hivac
Op internationaal vlak voer Hivac een radicale koers, na de dood van Stalin in 1953 zocht hij toch toenadering tot de USSR en raakte hij goed bevriend met Stalins opvolger, Nikita Chroesjtsjov. Dit was alarmerend voor zowel Pötama als Washington en om die reden gingen de Amerikanen meer dan ooit het regime in Pötama steunen. Even zag het er naar uit dat de Derde Wereldoorlog niet zou uitbreken in het verdeelde Berlijn of elders in Centraal-Europa, maar in de Scipionische Zee. Uiteindelijk zou Dumerië beide partijen uitnodigen in Trapezium waar op 12 september 1955 de vrede werd getekend. In die vrede stond dat beide landen elk een eigen weg gingen en ze elkaar erkenden. Toch zouden de spanningen tussen Carthamië en de RSAA nog lang hoog blijven. De retoriek van Arnath Hivac en de anti-communistische gevoelens in Carthamië droegen hieraan bij. De Carthaamse partijen die tot 1950 in de Aquilen actief waren bleven bestaan, alleen werden ze door de PCAA gedwongen om samen één blok te vormen, A Frenth Popular (Het Volksfront). Bij verkiezingen was dit blok de enige keuze op het stempapier en de zetelverdeling was op voorhand bepaald.

Onder Hivac werd de economie van het land gecentraliseerd en omgevormd tot een planeconomie. Private boeren werden quasi gedwongen om hun grond op te geven aan collectieve boerderijen onder totale controle van de staat, gebaseerd op de Russische sovchozen. Ook de goed uitgebouwde industrie van het land werd genationaliseerd, de eigenaars waren veelal tijdens de revolutie naar Carthamië gevlucht en dus kon de staat deze vrij makkelijk opeisen. De collectieve boerderijen en fabrieken waren eigendom van de arbeiders en werden door hen bestuurd, al thans in theorie. In praktijk lag de macht in handen bij leden van de Communistische Partij, die zeker in de periode van Hivac sterk naar het centrale gezag in Flunyth luisterden.

De omslag naar de planeconomie ging erg moeilijk, vooral de collectivisatie van de landbouw op Aguila (het hoofdeiland) verliep stroef en met veel verzet, dit zorgde voor voedseltekorten waardoor voedsel in de winters van 1953-1954 en 1954-1955 zelfs gerantsoeneerd moest worden. De PCAA mobiliseerde begin 1955 het leger om weigerachtige boeren geforceerd uit huis te zetten en ze te deporteren naar concentratiekampen op de Puneteilanden (zoals Campo Luxemburg, naast de communistische modelstad Luxemburg).
De PCAA had na de deportaties en de vrede van Trapezium de macht in het land stevig in handen, maar de economische toestand bleef slecht. Om die reden namen honderdduizenden Aguilijnen hun hebben en houden en ontvluchtten ze het land, dit ging door tot 1959, toen Arnath Hivac overlijdt en hij opgevolgd wordt door Vadroth Etiman.


Concentratiekampen op de Puneteilanden, zoals Campo Luxemburg, ontstonden meestal uit voormalige kampen voor Duitse krijgsgevangenen uit de Tweede Wereldoorlog.


Etiman
Vadroth Etiman trof de Aquilen in een slechte staat aan. De welvaart was er lager dan bij de afscheuring in 1951 en hoewel de economie herstellende was van de rampjaren 1953-1955 was de bevolking knorrig, zeker omdat de rijkdom van Carthamië hen de ogen uitstak (dat in de jaren '50 mee genoot van de economische voorspoed in het westen).

Etiman voerde hervormingen door aan het economische systeem, hij decentraliseerde het leiderschap over de economie waardoor beter kon worden ingespeeld op de noden van de bevolking. Hoewel dit hem op kritiek kwam te staan van hardliners binnen de partij (zogenaamde Hivacisten) had dit resultaat want in 1961 evenaarden de Aquilen het welvaartsniveau van 1951, om tegen eind jaren '60 dit te hebben verdubbeld.
Etiman zou effectief afreizen naar o.a. Pötama in 1964 en Washington in 1967 en ontmoetingen hebben met Carthaams Keizer Orvas II en president Johnson van de VS, deze reizen kwamen hem op veel kritiek te staan binnen het communistische blok. Etiman bekwam met deze internationale herprofilering van zijn land terug het vertrouwen van de omringende landen, en de economische banden werden al snel terug aangehaald, dit alles gaf de Noord-Aguilijnse economie opnieuw een boost.


Modelsteden, met plattenbau (in de Aquilen beter bekend als Sidađe Concreta, kortweg betonstad) als deze buitenwijk van de havenstad Nagneth verrezen onder het beleid van Vadroth Etiman. Het was voor de vele nieuwe inwoners een breuk met de vaak verpauperde leefomstandigheden in de binnenstad van sommige industriesteden. Vandaag de dag blijft het stedelijke landschap in de Aquilen hoofdzakelijk gedomineerd door dit soort wijken, al zijn ze door de overheid opgeknapt en is de woonsituatie minder grauw dan 25 jaar geleden.

Etiman's sociale beleid zou minder radicaal zijn dan zijn voorganger, hij bevrijdde boeren uit concentratiekampen als Luxemburg en gaf hen hun land terug, op voorwaarde dat ze het merendeel van de opbrengsten afstonden aan de overheid en ze een klein deel voor zichzelf mochten bewerken. Hij veroordeelde vanaf het midden van de jaren '60 de vaak misdadige maatregelen van zijn voorganger en zorgde voor een zuivering van Hivacisten binnen de PCAA, dit alles om internationaal minder als een paria-staat over te komen en om banden met de omringende landen te verbeteren.

Na de Meirevolutie van 1968 in Carthamië en de verkiezing van de socialist Fadyth tot Carthaams eerste minister werden de banden tussen beide landen weer aangehaald. Toen in 1973 in Carthamië een staatsgreep en Tholeense invasie plaatsvond bood Noord-Aguilas onmiddelijk hulp aan aan de Vrije Carthaamse Strijdkrachten (FCF) o.l.v. Arton Asiq. Na 500 dagen van strijd tussen de loyalisten en de putschisten wordt Pötama opnieuw bevrijd en wordt het democratische regime in Carthamië hersteld. Vadroth Etiman overlijdt op 23 augustus 1975 aan een poloniumvergiftiging, hoewel dit pas ontdekt werd na een heropgraving in 1991. De vraag wie Vadroth Etiman vermoord heeft en wie de opdrachtgevers waren blijft één van de grootste mysteries van het moderne Carthamië.


De dood van Vadroth Etiman kwam aan als een schok in zowel de Aquilen als daarbuiten. Veel Aquilijnen waren oprecht bedroefd om de dood van de man die de Aquilen terug op de kaart zette na de repressieve dictatuur van Arnath Hivac.

Rengith
Na de dood van Etiman in 1975 wordt Geraldo Rengith aangesteld tot secretaris-generaal der PCAA. Rengith zou in de eerste jaren na Etiman zijn beleid voorzetten en zal mee de heropbouw van Carthamië na de 500 dagen ondersteunen. Hij vormt de economie langzamerhand om naar een oorlogseconomie omdat een grote confrontatie tussen de geallieerde West-Borealische landen en Tholenië niet lang meer ging uitblijven.
Uiteindelijk zal eind 1980 de emmer overlopen als Tholeense troepen een bloedbad aanrichten in het bezette Carthaamse dorpje Stœrmbergue. Een ultimatum aan de Tholeense regering om zich terug te trekken uit alle bezette gebieden wordt genegeerd en eind januari 1981 vallen de geallieerde naties het land binnen. Na een strijd van enkele maanden winnen de geallieerden de oorlog en wordt Tholenië onder de duim geduwd.


Tienduizenden Aquilijnse troepen namen deel aan de Tweede Hilgaroorlog, in hun periode dat ze gestationeerd waren in het kapitalistische en democratische Carthamië raakten veel soldaten in aanraking met de westerse cultuur en het sociaal-democratische, Carthaamse alternatief op de problemen van het kapitalisme.

Bij de terugschakeling van een oorlogs- naar burgereconomie wordt in de Aquilen duidelijk dat het communistische systeem op zijn tandvlees zit, mensen moeten meer en meer aanschuiven voor bepaalde levensmiddelen en de economie draait vierkant. Geraldo Rengith stelt op 15 maart 1982 zijn befaamde Plano 1990 op, waarin Rengith een routekaart heeft uitgewerkt dat de eilanden tegen 1990 naar een gematigd socialistisch systeem moet brengen met betere marktwerking, zonder de sociale standaarden en socialistische idealen van het land teniet te doen.
Plan 1990 kende in de eerste jaren succes, de algemene economische opbloei van het naoorlogse West-Borealië speelde hier zeker een rol. De werkloosheid steeg echter gestaag door de liberaliseringen, veel van de nieuwe werklozen opteerden om in Carthamië te gaan werken en een deel van de inkomsten naar huis te sturen. Dit systeem werd geofficialiseerd in de Aquilijnse economie en was een manier om enerzijds de werkloosheid laag te houden en anderzijds om aan buitenlandse valuta te geraken.

Toch zou de mondiale economische toestand in de late jaren '80 verslechteren, dit had zware gevolgen voor de Aquilen, wiens economie door Plano 1990 erg gevoelig was geworden voor economische fluctuaties. Fabrieken gingen over de kop en de overheid raakte in slechte papieren. De levensstandaard van de bevolking ging achteruit en het regime werd terug repressiever om gemor bij de bevolking te onderdrukken. In 1989 begon het geduld bij de Aquilijnen op te raken, en net als in heel de communistische wereld lieten zij zich ook horen.

Madeliefjesrevolutie (1989)
Op 18 mei 1989, exact 50 jaar nadat Carthamië zijn onafhankelijk verklaarde van het Britse Rijk, kwamen op de Plaza da Revoluthe een paar duizend studenten samen om dit moment te herdenken. Al snel begon de menigte te scanderen dat er meer persvrijheid, politiek pluralisme en democratie moest komen. De betoging werd uiteengeslagen door de politie, maar er werden nauwelijks arrestaties gemaakt. Uit de betoging ontstond een oppositiebeweging, Foro Democratico (Democratisch Forum, FD), deze vond zijn heil bij de Cylenisten en de Katholieken, de enige vrije confessionele organisaties in de Aquilen. Zij stelden hun infrastructuur ter beschikking van het FD, zo konden ze lokale organisaties oprichten, drukwerk verspreiden en samenkomsten organiseren in hun gebedshuizen. Eén van de stichters en het boegbeeld van het FD was de Aquilijnse advocaat en auteur Gavith Petalen, een bekende dissident en Nobelprijswinnaar.
De weken na 18 mei bleven redelijk onrustig, al voelde men in heel het land dat er iets borrelde. Intussen werden in andere communistische staten zoals Polen en Hongarije vrije verkiezingen en constitutionele hervormingen doorgevoerd, zaken die via de Carthaamse TV-zenders in grote delen van de Aquilen bekend werden.


Het bloederige neerslaan van de protesten op het Tienanmenplein door Chinese ordetroepen werd door Westerse journalisten wereldwijd bekend gemaakt, zelfs de anders zo gecensureerde staatszender RTA maakte er uitgebreid melding van. Deze weerzinwekkende gebeurtenis zou tot veel consternatie leiden bij de Aquilijnse bevolking.

Een bloedbad dat bijna 10.000 kilometer verderop plaatsvond zou als een katalysator werken voor de roep naar democratie. Het bloedbad dat plaatsvond op het Tienanmenplein in Peking op 3 en 4 juni veroorzaakte een quasi unanieme veroordeling in heel de westerse wereld, ook in de Aquilen was het volk geschokt en eiste het een veroordeling van het bloedbad door Rengith en zijn politburo, deze kwam er niet.
Een groot protest werd door FD georganiseerd, opnieuw op de Plaza da Revoluthe in Flunyth, de boodschap werd verspreid door Cylenistische en Katholieke priesters onder hun gelovigen en sympathisanten. Op 10 juni kwamen bijna 400.000 mensen samen op de Plaza en riepen ze om het ontslag van Geraldo Rengith en democratisering, vrije verkiezingen, burgerrechten en in het algemeen gewoonweg de val van het communistische systeem. Demonstranten werden opgeroepen om madeliefjes, een bloemetje dat in de Aquilen veel groeit en een symbool is van de eilanden, mee te brengen naar de demonstratie. De politie greep niet in al werden een aantal demonstranten kort opgepakt wegens weerspannigheid.

De zomer van 1989 zou een hete worden, niet alleen swingden de temperaturen de pan uit, maar ook in de Aquilen zouden dagelijks protesten plaatsvinden. In verschillende steenkoolmijnen op Aguila gingen de mijnwerkers in staking en elders werd aan lagere tempo's gewerkt. Iedere zaterdag werden in grote en kleine steden demonstraties gehouden na samenkomst in tempels en kerken.
In veel Atlantische landen zijn er steunbetogingen voor de Aquilijnse demonstranten, nog het meest in Cylenië, Dumerië en zeker Carthamië. In dat laatste land kwam de positie van premier Arton Asiq onder druk te staan nadat hij in het IBC-actualiteitenmagazine Panorama kritiek had geuit op de demonstraties en zijn steun voor Rengiths voortzetting van het Plan 1990 (dat intussen Plan 2000 was geworden) uitsprak. Diezelfde 6e juli kwamen in meerdere Carthaamse steden mensen op straat om hun ongenoegen te uiten met hun premier, oppositieleider Geraldo Higez (National) sprak van een nationale schande en maakte Arton Asiq op zondag 9 juli in het politieke praatprogramma The Hill This Week op CBN uit voor een pseudo-democraat. De uitspraak van Asiq zou mee aan de basis gelegen hebben dat hij de verkiezingen van 1990 verloor ten voordele van Geraldo Higez.

Op zaterdag 22 juli kwamen meer dan 6 miljoen mensen, een vierde van de Aquilijnse bevolking, op straat om zich te laten horen, meer dan een miljoen demonstranten troepten samen in Flunyth aan het Aquilijnse parlement en scandeerden: "Morte å Comunismo, Forza Liberdađe!" (Dood aan het communisme, leve de vrijheid), "Rengith Resignath!" (Rengith, stap op!), "Democrathe Agora!" (Democratie nu!) en "Gorbi, Gorbi!" (Verwijzend naar Sovjet-leider Mikhail Gorbatsjov, die eerder in '89 de RSAA bezocht en gezien werd als een boegbeeld voor iedereen die hervormingen wilde). De menigte zong ook protestliederen, in bijzonder "We Shall Overcome", maar net zo goed het pan-Carthaamse volkslied "Nörikatna" (het huidige volkslied van de Carthaamse Federatie) en zelfs "A Internasionale", de Neurse Internationale


Avenithe da Repoblica, Flunyth - 22 Juli 1989

Geraldo Rengith vertoefde op dat moment in Faionuth en was compleet gedesillusioneerd, in Flunyth kwam het Politburo samen zonder medeweten van Rengith en zette Rengith af. Het Politburo duidde met een nipte meerderheid de meer hervormingsgezinde Paulo Goméz aan tot secretaris-generaal van de partij.


Goméz (1989-1990)
Paulo Goméz kondigde een uitzonderlijk partijcongres aan dat zou plaatsvinden van 19 tot 23 augustus 1989 en riep de bevolking op om terug aan het werk te gaan, als teken van goodwill liet hij alle gearresteerde demonstranten van de laatste dagen vrij zonder voorwaarden.
Op het partijcongres van augustus 1989 werd gestemd over grondwetswijzigingen, zo veranderde de partij van naam naar de Partido do Novo Sosialismo (Partij van het Nieuwe Socialisme). Tegelijkertijd maakten meerdere frontpartijen zich onafhankelijk van het gezag van de PCAA/PNS en begonnen ze mee oppositie te voeren. Op 25 Augustus registreerde het FD zich als politieke partij en bij de bijeenkomst van het Noord-Aguilijnse parlement liepen hervormingsgezinde leden van ex-frontpartijen over naar het FD.
In een historische reeks zittingen van het parlement tussen 16 en 20 september 1989 werden er wetten aangenomen die vrije verkiezingen mogelijk maakten, mensenrechten beschermden en persvrijheid verzekerden. De Socialistische Republiek der Arendseilanden was alleen nog communistisch in naam. Op 7 oktober werd de Republiek der Arendseilanden geproclameerd in Flunyth voor een massa uitbundige Aquilijnen. Op 14 januari 1990 waren er vrije verkiezingen, die afgetekend gewonnen werden door het Foro Democratico. Gavith Petalen werd de eerste democratisch verkozen president van de Arendseilanden, een positie die hij bekleedde tot 1998.


De eerste vrije verkiezingen in de Aquilen waren een heuglijke gebeurtenis, met een opkomst van 96% waren dit tevens de verkiezingen met de hoogste opkomst in zowel Carthamië als de Aquilen allertijden.

Achteraf
Onmiddelijk na de overwinning van het Foro Democratico werd er op advies van het IMF overgegaan tot een economische schoktherapie, van de ene dag op de andere werden de meeste staatsbedrijven geprivatiseerd en prijscontroles losgelaten. Doordat reeds in de jaren '80 er economische liberaliseringen werden doorgevoerd kwam deze schok minder hard aan dan in andere staten. Toch daalde het BBP van de Aquilen in 1990 en 1991 voordat het in 1992 terug een lichte groei kende. Vervolgens kende het land in de jaren '90 en 2000 de hoogste economische groei van heel de Atlantische regio, en was het het enige land in de regio dat in het rampjaar 2008 nog altijd een positieve economische groei kende. Intussen zijn de Aquilen bijgebeend met de rest van Atlantis en blijft het een plaats waar veel economische opportuniteiten zijn.


Flunyth werd het voorbeeld van een stad die zichzelf in enkele decennia volledig had heruitgevonden, vandaag domineren moderne gebouwen de skyline van de stad in de baai.

Na de Madeliefjesrevolutie was er sprake om de Aquilen en Carthamië snel te herenigen, maar het feit dat Carthamië een nogal gecentraliseerde staat was schrikte de Aquilijnse politieke klasse én de burgers af. Er werd besloten om verder te gaan als goede buren met een zeer sterk partnerschap. Pas begin jaren 2010 werd het idee van hereniging terug populair nadat Carthamië werd omgevormd tot een federale staat, op 21 december 2016 smeltten Carthamië en de Aquilen samen tot de Carthaamse Federatie, na een scheiding van 66 jaar.

Politiek

Spoiler: weergeven

De Socialistische Republiek der Arendseilanden was een marxistisch-leninistische eenpartijstaat. Hoewel er de jure meerdere partijen waren van uiteenlopende ideologieën, zaten deze allemaal samen in één Volksfront geleid door de PCAA. Naast de PCAA waren de volgende partijen lid:

• Nahena: Conservatief-Liberale partij die voor de onafhankelijkheid de Aquilijnse afdeling van de Carthaamse Conservative Party was. De partij had een uitgesproken confessioneel-links karakter en was een trouwe bondgenoot van de PCAA tot in 1989. Na de val van het communisme werd het de voornaamste conservatieve partij van de Aquilen en nam het opnieuw banden op met de Carthaamse conservatieven van National.
• Partido Liberal: De PL was voor de onafhaneklijkheid de Aquilijnse afdeling van de Carthaamse Liberal Party. Vanaf de jaren '80 begon de partij zich meer en meer uit te spreken voor economische liberaliseringen. Vanaf begin 1989 brak de partij met het Volksfront en ondersteunde het het FD, het ging voor de verkiezingen van 1990 samen met het FD.
• Partido Agricola: De PA was een agrarische partij die werd opgericht in 1952 om de collectivisering van de landbouw onder de Aquilijnse boeren populair moest maken. De partij werd in 1990 opgedoekt na de vrije verkiezingen waarin het minder stemmen kreeg dan dat het leden telde.

De partijen zetelden in het Noord-Aquilijnse Parlement, een unicamerale legislatuur van 250 zetels. Hoewel wetten er gestemd werden als in een normaal democratisch parlement en er debatten plaatsvonden was het in feite één grote poppenkast. Slechts driemaal werd er in de periode tussen 1950 en 1989 niet quasi unaniem gestemd over een wetsontwerp, meerbepaald in ethische kwesties over abortus (1971), euthanasie (1982) en geregistreerde partnerschappen voor homokoppels (1988).

Oppositie
Oppositiebewegingen die streden tegen het regime verschilden enorm naargelang tijd en plaats. In de eerste jaren van het regime waren er door Pötama en Washington gesteunde opstandelingen die het binnenland van Aguila onveilig maakten voor iedereen die sympathiseerde met de communisten, in de volksmond kregen ze de naam Montanheros (letterlijk: Bergbewoners) omdat ze veelal opereerden in de dunbevolkte heuvelgebieden van Centraal-Aguila, de activiteiten van de Montanheros daalden naargelang de jaren voorbijgingen en de laatste Montanhero zou in 1963 uit de bergen zijn gekomen.

Oppositiebewegingen werden lange tijd onderdrukt door de gehate Servithe Nasional de Securidađe (SENAS), de Aquilijnse geheime dienst. Zeker onder Arnath en Etiman werden dissidenten regelmatig naar werkkampen gestuurd in de dunbevolkte Puneteilanden.
Pas in de jaren '80 kwam er meer ademruimte voor oppositie, vooral door de steeds onafhankelijkere koers van de Katholieke Kerk en het Cylenistische Genootschap, die oppositiegroepen onderdak boden. In 1989 werd het Foro Democratico opgericht onder bescherming van de cylenisten en de kerk.

Economie

Spoiler: weergeven

De economie van de Aquilen had in de jaren '50 problemen met de overgang naar een planeconomie. Vanaf de jaren '60 ging het beter en de Aquilen waren, hoewel het armste land van Borealië, redelijk welvarend. In die tijd exporteerden de Aquilen een aantal producten naar het westen van redelijk hoge kwaliteit, om buitenlandse valuta te verkrijgen. Zo waren er twee bekende merken:

• Tarca: Tarca was het nationale automerk van de Aquilen, vergelijkbaar met Trabant (DDR), Lada (USSR) of Škoda (Tsjechoslowakije).
  Verschillende modellen van Tarca werden vanaf de jaren '60 geëxporteerd naar het westen als goedkope personenwagen voor de middenklasse. Vooral het model Tarca 72 werd erg populair in o.a. Carthamië als goedkope doch degelijke personenwagen. Aquilijnen moesten echter vaak lang wachten op de wagen (de wachttijden liepen op tot 3 jaar) vooraleer ze hem konden kopen. Tarca werd in 1993 overgekocht door het Carthaamse Volcat en de bouw van personenwagens werd stopgezet, de tractoren- en vrachtwagendivisie is echter behouden gebleven en alle tractoren/vrachtwagens van Volcat worden onder het merk Tarca geproduceerd.
• Holano Sithsa: Holano is een merk van Sithsa (een West-Borealische anijsdrank) dat reeds teruggaat tot de Spaanse bezetting van de eilanden in de 17e eeuw. Holano werd hoofdzakelijk als prestigemerk van sithsa geëxporteerd naar Carthamië en Dumerië, in de Aquilen zelf was het echter nauwelijks verkrijgbaar voor de gewone man. Holano werd op ruilbasis wereldwijd verhandeld door PepsiCo, waardoor Pepsi-Cola vanaf 1982 dan weer beschikbaar werd in de Aquilen.

De Tarca 72 werd ook ijverig naar het buitenland geëxporteerd, een paar duizend naar o.a. het Verenigd Koninkrijk, waarvoor een speciale versie met stuur aan de rechterkant werd gemaakt.

De Hilgaroorlogen van de jaren '70 zorgden er echter voor dat de planeconomie zijn limieten bereikte. Er waren verschillende problemen:

• De planeconomie kon minder goed inspelen op vraag-en-aanbod van consumenten. Dit zorgde ervoor dat er voor bepaalde levensgoederen moest aangeschoven worden in rijen, terwijl er van andere producten dan weer overvloed was. (een bekend structureel tekort was dat van de Tarca 72, maar ook tijdelijke tekorten zoals de grote "wc-papiercrisis" van 1977-1978 waren vrij normaal)
• De industrie van de Aquilen was erg inefficiënt, het had de boot van de derde industriële revolutie met o.a. de digitalisering compleet gemist. Hoewel het onder de marktprijs grondstoffen vanuit de USSR en de COMECON kon importeren werd ook dit moeilijker vanaf de jaren '80. Ook was er een structureel tekort aan reserveonderdelen voor fabrieksmachines, hierdoor stonden deze vanaf de late jaren '70 meer stil dan uit. Dit alles droeg mee bij aan de tekorten van bepaalde levensmiddelen in de RSAA.
• De grenzen van de Aquilen waren in tegenstelling tot het Oostblok (met de Berlijnse Muur in de DDR als bekendste voorbeeld) open vanaf de jaren '60. Dit zorgde ervoor dat zeker naarmate de economische toestand van het land verslechterde eind jaren '70 er steeds meer hoogopgeleide Aquilijnen het land ontvluchtten voor een beter leven in Carthamië of Dumerië.
• De producten die de Aquilijnse economie produceerden werden steeds van slechtere kwaliteit i.v.g.m. goederen uit het westen, waardoor er buiten het oostblok steeds minder afnemers waren. Dit zorgde ervoor dat de Aquilijnse regering ook steeds meer in schulden kwam te zitten. Carthamië moest zelfs grote delen van de herstelbetalingen van Tholenië afstaan aan de Aquilen omdat die laatste anders failliet was gegaan.
• De bureaucratie in het land draaide vierkant, veel ambtenarenposities werden bezet door mensen die omwille van hun partijpositie,
  i.p.v. hun competentie, betere jobs kregen. Corruptie was hoog en dit hielp de economie verder naar de verdoemenis.

Voor een aantal levensmiddelen moest men op den duur in de rij voor staan wegens tekorten. Dit soort taferelen waren heel normaal in de jaren '70 en '80.

Geraldo Rengith greep begin jaren '80 in door langzamerhand economische hervormingen door te voeren (het zogenaamde Plano 1990). Eerst langzaamaan maar vanaf 1986 aan een veel sneller tempo. De hervormingen waren in het begin veelbelovend en de Aquilijnse economie groeide ook terug in de jaren '80, al lag dit eerder aan de algemene economische heropbloei van West-Borealië in die periode. De economische recessie van eind jaren '80 zorgde ervoor dat het communisme in de Aquilen viel door de Madeliefjesrevolutie. Na de verkiezing van een democratische rechts-liberale regering werd er snel overgegaan tot de omvorming naar een kapitalistische sociale markteconomie doormiddel van een schoktherapie, de Aquilen worden om die reden samen met Polen en Tsjechië vaak aangehaald als het goede resultaat van die methode.

Demografie

Spoiler: weergeven

Bevolking
De bevolking van de Aquilen daalde tussen 1950 en 1989 met over twee miljoen inwoners, van 23 naar 20,5 miljoen inwoners. Dit kwam door een hoge migratie van Aquilijnse burgers (zeker in de jaren '50, toen honderdduizenden hun koffers pakten) en een laag geboortecijfer.

Religie
Het religieuze landschap is in de Aquilen onder de communisten erg veranderd. Van een hoofdzakelijk christelijk en cylenistisch land in 1950 was het merendeel van de inwoners in 1989 niet-confessioneel. Toch hadden de Katholieke Kerk en het Cylenistische Genootschap nog een stevige invloed in de maatschappij omdat ze nog enige autonomie genoten ten opzichte van de communistische partij, al werkten ze vanaf de jaren '50 tot de late jaren '70 erg goed mee met de overheid om de sociale stabiliteit te bewaren.

Vanaf eind jaren '70 zou dit echter veranderen. de Katholieke Kerk in de Aquilen voelde zich gesterkt door de verkiezing van de Pool Karol Wojtyła tot Paus Johannes Paulus II. Hij was een anti-communist die veel steun gaf aan democratische bewegingen in zijn thuisland Polen (ook een communistische volksrepubliek) en elders. Dankzij de hervormingen van Plano 1990 konden zowel de Katholieke Kerk als Cylenistisch Genootschap vrijer communiceren met de bevolking en lieten ze hun stem horen.


Het bezoek van Paus Johannes Paulus II aan de Aquilen in 1987 gaf de Katholieke Kerk moed om zich verder te verzetten tegen het communistische regime. De Paus zou op diezelfde reis in mei 1987 ook Carthamië en Cylenië bezoeken en legde hij als eerste paus ooit contacten met Cylenistische clerici.

Cultuur

Spoiler: weergeven

Cultuur in de RSAA werd van overheidswege aangemoedigd om zich te onderscheiden van de cultuur op het Carthaamse vasteland en om "socialistische idealen" op te nemen. Het officiële cultuurbeleid van de RSAA in de eerste 25 jaar van het bestaan van de Republiek was om via deze richtlijnen een eigen identiteit te creëren, apart van de Carthaamse of Amerikaanse cultuur. De cultuursector in de Aquilen stond in het algemeen onder toezicht (lees: censuur) van de overheid al kon dit verschillen.

Muziek
Flunha en A Santno
De Flunha (een zang en dans) bleef ook in de communistische tijd hét voorbeeld van traditionele Aquilijnse muziek-en-dans. De zogenaamde 'Tango van het Noorden' kende enkele bekende muzikanten zoals Tavarth Metinan (1899-1991), José Garbanzo (1958-) en het orkest O Sonho (Nederlands: De Droom). Sinds 1966 wordt er jaarlijks een Flunha-festival gehouden in Faionuth, de thuisstad van de Flunha.

A Santno (Nederlands: De Zang) is een typisch Aquilijnse muziekstijl die ontstond op de Hetmaneilanden en Lazanoth in de late 19e eeuw onder de Afro-Carthaamse bevolking. Omschreven als een smeltkroes van Latin, folk en soulmuziek is het de belangrijkste inheemse muziekvorm van de Aquilen, populair over heel de eilandengroep en onder alle etnische groepen.

Klassiek
Het National Orchestra of Flunyth (Neurs: Orcestra Nasional de Flunyth) is een bekend symfonisch orkest opgericht in 1890 en had reeds een rijke traditie voor de oprichting van de RSAA. Het Orcestra Nasional bleef ook tijdens de RSAA wereldwijd erg bekend en gaf regelmatig voorstellingen in het buitenland, ook na de val van het communisme in de Aquilen en de reunificatie met Carthamië blijft het Nationaal Orkest een van de bekendste orkesten uit de Atlantische.


Het Orcestra Nasional

Pop & Rockmuziek
Rockmuziek heeft een lange en erg bewogen geschiedenis in de RSAA. Onder Hivac werd de muziek verboden en was er tegen het einde van de jaren '50 slechts een kleine scene ondergronds aanwezig. Onder Etiman werd rockmuziek toegelaten, mits deze in het Neurs was en de teksten gecheckt waren door de autoriteiten. Enkele bekende Aquilijnse rockbands uit de jaren '60, '70 en '80 waren Amor (1962-1977), ARA (1969-1994, 2002-heden) en Othril (1974-heden)

De ondergrondse rockscene in de Aquilen groeide sterk in de jaren '70 en bereikte haar hoogtepunt in de 80's. Weg van de censuur van de SENAS en andere overheidsorganen was deze ondergrondse scene een uitlaatklep voor de jeugd van de Aquilen. Teksten waren veelal in het Engels (een taal die veel Aquilijnen beheersten dankzij Carthaamse TV-ontvangst) en met een ongezouten mening voor het heersende regime. De huidige Aquilijnse punk, new wave en metalscenes hebben hun roots liggen in de Aquilijnse underground van de jaren '70. Internationaal gerenommeerde Aquilijnse bands zoals Sound System (1986-heden) en Batalha (1982-heden) zijn begonnen in deze scene.

Ook popmuziek was populair in de RSAA, de vaak makkelijkere en minder-gecompliceerde onderwerpen zorgden ervoor dat de scene veel meer bovengronds plaatsvond dan het geval was bij rockmuziek. Een bekende Aquilijnse popzangeres wiens carrière begon in de RSAA is Anita Donatella (1949-), beter bekend als Anilla (1971-heden), die in 1978 vluchtte naar de Verenigde Staten en daar aan een succesvolle internationale zangcarrière begon.

Westerse pop- en rockmuziek werd vanaf de late jaren '70 beschikbaar in heel de Aquilen. Westerse muziek was daarvoor al beschikbaar via Carthaamse radio- en TV-signalen die te ontvangen waren in de weide omgeving rond de Carthaamse marinebasis van Port Discovery, en in de Catonis die dicht bij Dumerië lagen. Hoewel de staat zeker vanaf de jaren '70 en '80 de verkoop van platen van buitenlandse artiesten steeds meer toeliet en de radio-zenders deze ook meer speelden, werden deze vaak gecensureerd (liedjes die mogelijk maatschappijkritisch of gezagsondermijnend konden werken werden geschrapt, zo werd bijna het gehele repertoire van bands als The Clash tot ver in de jaren '80 verbannen.). Ook kwamen vanaf midden jaren '80 westerse rockbands optreden in de Aquilen, de Schotse band Simple Minds was de eerste westerse rockband die een concert gaf in de Aquilen, dit op 1 juni 1986 in een uitverkocht Stade da Independađe (Nederlands: Onafhankelijkheidsstadion) in Flunyth.


Het concert van de Simple Minds in 1986 werd door 90.000 mensen in het stadion bijgewoond, nog eens een paar tienduizenden stonden buiten het stadion het concert te volgen via luidsprekers, het concert werd zelfs uitgezonden op RTA-2 en Radio Aguilas 1.

Theater & Film
De theater- en filmwereld in de Aquilen werd in de beginjaren gedomineerd door enkele linkse regisseurs die overliepen naar de RSAA. Vooral de toneelregisseurs Athar Teliman en Orvas Helanen stichtten met hun erg volkse theater een heel nieuw, typisch Aguilijns genre van toneel. Vooral Teliman raakte internationaal bekend met zijn erg politiek getinte stukken die hem regelmatig in conflict brachten met de communistische partij, omwille van zijn internationale bekendheid werd hij echter ongemoeid gelaten. Teliman woonde begin jaren '50 in de DDR en leerde er de bekende Duitse regisseur Bertolt Brecht kennen, die een enorme invloed had op Teliman.

Cabaret werd vanaf de vroege jaren '60 erg populair in de Aquilen, vooral de cabaretière Anna Plenath (1939-2014) scheerde hoge toppen in de jaren '70, '80 en '90 en gaf ook optredens in Carthamië. Cabaret in de RSAA was erg pro-actief en speelde in op de problemen in de maatschappij, waardoor cabaretiers regelmatig in confrontatie kwamen met de autoriteiten.

De Aquilijnse filmindustrie was grotendeels in handen van de staat en de films die geproduceerd werden waren daarom weinig kritisch voor de overheid. Desalniettemin was de kwaliteit van de Aquilijnse films goed genoeg dat ze ook populair werden in het buitenland, zowel in andere landen van het Oostblok als in de westerse wereld.
Een specifiek filmgenre waar de Aquilijnse filmindustrie voor bekend was waren de zogenaamde Rode Westerns. De communistische tegenhanger voor de Amerikaanse westernfilms, in tegenstelling tot de Amerikaanse far west speelden Aquilijnse (en ook Carthaamse) westerns zich hoofdzakelijk af rond de Ranshäros van Atrokije.
Vandaag de dag blijft de RSAA als thema erg belangrijk in de Aquilijnse en Carthaamse filmwereld. Verschillende films over het leven in de RSAA zijn uitgegroeid tot erg succesvolle blockbusters in binnen- en buitenland.


De Aquilijnse western "O oro y o pinzuin" (Het goud en de Pinguin) uit 1976 is de best bekeken Aquilijnse film allertijden. De film heeft een iconische status zowel in de Aquilen als de andere landen van West-Borealië.

Sport
Atleten en sportteams uit de RSAA was erg succesvol in een aantal sporttakken, in bijzonder zwemmen, atletiek, voetbal, ballet, wintersport en schaatsen (zowel kunstschaatsen als ijshockey). Het succes van dit relatief kleine land lag volgens experten deels aan de manier waarop het onderwijs in zowel Carthamië als de Aquilen in elkaar zit, beide landen bieden extra belang voor sport en fitheid dan in andere westerse landen (volgens het idee van mens sana in corpore sano). Leerkrachten lichamelijke opvoeding moesten op zoek gaan naar buitengewone lichamelijke talenten bij hun leerlingen in de basisschool en hen vervolgens aanbevelen bij middelbare sportacademieën.


IJshockey in bijzonder is een erg populaire sport in de Aquilen. Hier opent Geraldo Rengith de openingswedstrijd van het seizoen 1979-1980.

Een meer sinistere reden waarom sporters uit de RSAA zo goed waren was een van overheidswege opgestart en ondersteund dopingprogramma. Pas vanaf de vroege jaren 2000, bij het doorzoeken van de archieven van het SENAS, werd duidelijk hoe uitgebreid dit netwerk was.

De Aquilen waren een van de weinige landen die niet deelnamen aan de boycotts van de Olympische Spelen in o.a. 1976 en 1984. Bij de Spelen van Los Angeles (1984) was het Aquilijnse team één van de weinigen uit het communistische blok die deelnamen aan de Spelen, op de openingsceremonie kreeg de Aquilijnse delegatie dan ook een staande ovatie toen zij het stadion betraden.

Media
De pers en de media in de RSAA waren vrijwel volledig in handen van de staat. Voor de onafhankelijkheid van de eilanden waren er al verscheidene radio-stations en zelfs twee TV-stations op de eilanden, maar deze werden genationaliseerd in de omroep Radio Aguilas, en de twee TV-stations werden afgestoten. De RTA (Neurs: Rađe Televithe Aguilas) volgde in 1959 Radio Aguilas op en omvatte vanaf dan ook nationale TV-uitzendingen. Eén van de bekendste programma's op de RTA was het nieuwsprogramma Camara Actual (Nederlands: Actuele Camera), de naam van het programma komt van het Oost-Duitse nieuwsprogramma Aktuelle Kamera en zou een idee zijn geweest van Oost-Duitse technici die de Aguilijnse overheid hielpen in het opzetten van de RTA.


De "Camara Actual" was de voornaamste nieuwsuitzending in de RSAA, het programma was niet erg geliefd gezien het oubollige decor en de saaie berichtgeving, het nieuws op de Carthaamse TV was veel aantrekkelijker (voor zij die dat konden ontvangen)

De meeste kranten in de RSAA waren eveneens in handen van de staat. Het officiële blad van de Communistische Partij, Zornal Popular
(Nederlands: Volkskrant), was de grootste van het land. De overige kranten waren eveneens de spreekbuis van staatsinstanties, zoals de nationale vakbond, de nationale jeugdbeweging of één van de frontpartijen.
Pas in 1984 werd de eerste, ietwat onafhankelijke krant opgericht in de RSAA, namelijk Anoth Rune. Deze krant was in principe de spreekbuis van de Cylenistische Orde en de Katholieke Kerk (de twee grootste geloofsgemeenschappen) maar werd al snel een baken van verzet tegen het communisme en was lange tijd het enige vrije nieuwsmedium in de Aquilen.
Anoth Rune werd in de late jaren '80 de best verkopende krant van het land met een dagelijkse oplage van enkele miljoenen in 1988. Vandaag de dag blijft het één van de betere kwaliteitskranten op de Aquilen, met een duidelijk confessionalistische insteek.

[BlaZ]

Mooi uitgewerkt en ontzettend uitgebreid zeg!

[Kathor]

Aningvalder
The Manchester of the Atlantic


Vlag van de stad Aningvalder

Beschrijving
Aningvalder is een grootstad aan de monding van de Aning op de Carthaamse noordkust. Het is een naar Carthaamse normen relatief kleine grootstad met zo'n 950.000 inwoners in de agglomeratie. Aningvalder is één van de oudste geïndustrialiseerde steden van de Atlantische regio, het beeld van de stad in de wereld wordt door dit nalatenschap bepaald. De stad ligt aan het begin van de vallei van de Aning, beter bekend als het Aningland en is de hoofdstad van de gelijknamige provincie. Sinds het einde van de tweede wereldoorlog ging de stad er op industrieel vlak op achteruit en er werd duchtig gevochten in de laatste dagen van de Carthaamse Burgeroorlog. Sinds de late jaren '80 kent de stad echter een heropleving op economisch en cultureel vlak, vandaag is het het Carthaamse centrum van de hipstercultuur en een schoolvoorbeeld van gentrificatie.

Kaart

Spoiler: weergeven

Historie

Spoiler: weergeven

Zijdeteelt
Aningvalder was voor de industriële revolutie een kleine havenstad aan de monding van de Aningrivier. De monding heeft altijd een belangrijke rol gespeeld voor de stad, deze vormt immers een natuurlijke haven. Het gebied rond Aningvalder was eeuwenlang bekend voor zijn zijdeproductie, hoewel er geen zijde werd gewonnen uit zijderupsen (zoals in Azië) maar uit de Cyleense Blauwlijfspin. De zijde geproduceerd in Aningvalder was de enige noemenswaardige productie van dit goedje in het pre-Columbiaanse Atlantis, waardoor het product verhandeld werd met het gehele Atlantische gebied.


De Cyleense Blauwlijfspin

De positie van de stad kwam echter meer en meer onder druk te staan nadat Atlantis werd herontdekt door de Europeanen in de 15e eeuw. In 1513 werd de stad belegerd door de Spaans-Dumerische coalitie en werden grote delen van het ommeland verwoest, wat een enorme klap was voor de erg kwetsbare zijdeteelt. In 1756 was de teelt na eeuwenlang van trage heropbouw eindelijk hersteld, dan werd de stad echter opnieuw belegerd door de Fransen uit het naburige Lurarië in de Carthaamse Successieoorlog. Toen die oorlog eindigde bleek het economisch oninteressant te zijn om de teelt opnieuw op te bouwen, zijde uit China was via de toenemende globale handel goedkoper en van betere kwaliteit. Het gevolg was dat Aningvalder verviel en de ooit zo rijke stad een schim werd van haar weelderige verleden.

Geboorteplaats van de Atlantische Industrie
De redding voor de stad kwam er vanaf 1822, toen de Carthaamse troon leeg kwam te staan en de kroon overging naar de Koning van Engeland. Dankzij deze Britse invloed deed de industriële revolutie snel haar intrede in Carthamië. De introductie van de stoommachine zorgde ervoor dat de mijnbouw en lakenindustrie in de jaren 1830 er zeer snel op vooruit gingen. Steden als Pötama en Cartym die reeds langer bekend waren van hun laken werden de eerste geïndustrialiseerde steden van het Westelijk halfrond. De stad Argonder in het hogere Aningland werd een belangrijke mijnbouwstad waar zowel steenkool als ijzererts werd gedolven. In 1836 werd de spoorlijn Argonder-Aningvalder geopend waarna de ertsen gewonnen in het Aningland snel naar Aningvalder kunnen gebracht worden om daar om te smelten tot staal. Het staal werd vervolgens verkocht aan landen in Zuid-Amerika en andere landen in Atlantis en het Britse Rijk.

Het begin van de staalindustrie in de stad zorgde voor een radicale demografische ommezwaai, van een ingedommelde middeleeuwse provinciestad werd Aningvalder tegen 1900 de tweede stad van Carthamië. Hoewel de stad begin 19e eeuw enkel Neurstalig was werden Engels en Frans de belangrijkste talen tegen het begin van de twintigste eeuw. Dit Franse karakter kwam door de komst van vele duizenden Lurarische arbeidsmigranten.

De staalindustrie zorgde er ook voor dat verschillende nevenindustrieën eveneens de kop opstaken in Aningvalder, in het bijzonder de wapenindustrie en de automobielindustrie. General Motors richtte in 1926 General Motors Atlantic op met een fabriek in Aningvalder, deze fabriek produceerde hoofdzakelijk Chevrolets voor de groeiende Carthaamse markt. Tijdens beide wereldoorlogen produceerden de fabrieken in de stad ook wapens voor het Britse Rijk, in de tweede wereldoorlog kwamen in de eerste jaren de meeste Britse wapens zelfs uit fabrieken in Aningvalder.


Terwijl de Carthaamse mannen ingezet werden aan het oorlogsfront deden vele vrouwen het belangrijke werk in wapen- en munitiefabrieken. De Carthaamse overheid lanceerde in 1943 een actie om meer huisvrouwen aan het werk te krijgen in de oorlogseconomie. Hierbij lieten ze foto's verspreiden van mooie meiden die met stijl en elegantie wapens produceerden. Doel was om huisvrouwen te overtuigen dat zulk werk verrichten hun vrouwelijkheid niet onderuit haalt maar net zou kunnen versterken. De dames op de foto's kregen al snel de naam "Sten Girls" naar het type wapen dat de meeste van hen produceerden: de Stengun

Neergang
Vanaf de jaren '60 begon zich langzamerhand een proces van de-industrialisering te voltrekken in het westen. Ook in Carthamië nam de de-industrialisering toe en vooral Aningvalder werd hard getroffen, er verdwenen steeds meer banen in de staalindustrie. De stad was in mei 1975 het toneel van zware gevechten tussen Carthaamse en Tholeense troepen waarbij opnieuw een aanzienlijk deel van de infrastructuur beschadigd raakte. In totaal zouden bijna 100.000 banen verdwijnen in Aningvalder, ondanks dat in de late jaren '70 de wapenindustrie heropleefde in aanloop naar de Tweede Hilgaroorlog bleef een langetermijnoplossing uit. Het probleem van Aningvalder werd verder verergerd met neoliberale hervormingen die de regering van premier Asiq uitvoerde in de late jaren '80, hierdoor gingen nog eens duizenden jobs in de industrie verloren. Aningvalder leek nu helemaal in een sukkelstraatje te zitten.

21e eeuw
De neoliberale maatregelen in de late jaren van het premierschap van Arton Asiq bleken later ook goede effecten te hebben. De economie van Carthamië begon in de jaren '90 spectaculair te groeien. Er werd vanaf de late jaren '80 geïnvesteerd in de infrastructuur van de stad, volgende projecten werden toen opgeleverd:

• Aning Estuary Causeway: De Causeway werd in 1989 geopend en is een 8 kilometer lange snelwegbrug die beide oevers van de Aningbaai met elkaar verbindt. De brug was de laatste missing link in de Trans-Atlantic Highway die het westen met het oosten van Carthamië verbindt.
• Lower Aningland Translink (LAT): LAT is het vanaf 1992 geopende suburbane treinnetwerk dat Aningvalder en de omliggende steden zoals Yger, Vistebi en Lardal (Val de Lar) met elkaar verbindt.
  
• Aningvalder International Airport: De luchthaven kreeg in 1993 een grondige uitbreiding met de opening van een nieuwe terminal en een tweede landingsbaan. Een betere verbinding met de snelwegen en een station aan de LAT.

De economie in Aningvalder begon door de vernieuwde infrastructuur en de groeiende nationale economie opnieuw op te leven. De bevolking van de stad begon terug te groeien, voor het eerst sinds de jaren '50. Vandaag de dag is Aningvalder een voorbeeld van een stad die ondanks de-industrialisering zichzelf heeft heruitgevonden.


De opening van de Aning Estuary Causeway zorgde ervoor dat Aningvalder veel beter verbonden werd met Lurarië. Tienduizenden Aningvaldenaren vestigden zich de afgelopen 30 jaar aan de oostoever van de Aningbaai en pendelen dagelijks over de brug. Tevens nam het aantal Franstalige werknemers in de stad toe, waardoor het voorheen uitstervende Lurarische karakter van de stad een tweede leven kreeg.

Economie

Spoiler: weergeven

Vandaag de dag heeft Aningvalder een erg diverse economie. Hoewel traditioneel een industriestad is vandaag de dag de dienstensector de grootste economische sector in de stad. Hierbij speelt de nabijheid van de grote metropolen Pötama en Senhal een rol, Aningvalder bevindt zich op korte en ongeveer gelijke afstand van beide steden. Een ander ding dat Aningvalder erg aantrekkelijk maakt voor business is het feit dat veel Aningvaldenaren een uitstekende kennis hebben van zowel het Engels als het Frans, de kennis van het Frans is buiten Lurarië immers zeer slecht.

Toch blijft de productie van goederen erg belangrijk voor de stad, met name de voertuigproductie. General Motors en Volcat hebben elk een fabriek in Aningvalder en produceren er voertuigen van de merken Chevrolet, Opel, GMC, Volcat en Tarca. Ook andere types voertuigen worden geproduceerd in Aningvalder, zoals vaartuigen. De Aningvalderse scheepswerven, de grootste van Carthamië, produceren schepen voor zowel de marine als burgers. Ook zijn er in Aningvalder tientallen toeleveranciers van Volcat Aviation gevestigd. Toch blijft de evolutie voor de industrie problematisch, bij General Motors zijn duizenden banen gesneuveld aan het begin van dit decennium en de Aningvalderse scheepswerven hebben de afgelopen 20 jaar ook vele werknemers op straat gezet.


Hoewel bij GM jobs gesneuveld zijn, zijn er bij Volcat bijgekomen. In 2016 besloot de directie om het nieuwe model Taron, een hybride sportcoupé, enkel te produceren in Aningvalder.


Ondanks dat de Aningvalderse scheepswerven de laatste jaren zwarte sneeuw zagen waren er ook opstekers. In 2013 werd de CNS Independence gelanceerd, een nagelnieuw vliegdekschip dat het nieuwe vlaggenschip van de Carthaamse marine werd. Het was op dat moment een van de meest moderne vliegdekschepen in de wereld, met een prijskaartje van maarliefst 9 miljard USD. High-tech goederen zijn de toekomst voor de Carthaamse industrie om competitief te blijven in de wereld, en dit geldt evenzeer voor de scheepswerven

Cultuur en Sport

Spoiler: weergeven

New Sound
Aningvalder is in de internationale muziekscene vooral bekend omwille van de New Sound. Dit muziekgenre dat begin jaren 1990 ontstond was een reactie op de donkere grungemuziek uit de Verenigde Staten, in dat opzicht leek het genre veel op het in Groot-Brittannië ontstane Britpop. Het verschil met britpop was dat de New Sound in de grond meer leek op rockmuziek en veeleer een voortzetting was van de Carthaamse funkrock- en new wavescene uit de jaren '80. Het geluid van de New Sound was optimistischer dan dat van grunge, dit was mede te danken aan de socio-economische situatie van Carthamië in de vroege jaren '90: De economie groeide aan een ongezien tempo, het communisme in de Aquilen was gevallen, Tholenië was definitief verslagen en de koopkracht van de gewone Carthamiërs nam sterk toe. Bekende bands die mee de New Sound op de internationale kaart zetten waren de Petty Queens (1989-Heden), The Service (1993-Heden), The Rusty Dolls (1992-2008), e.a. De New Sound stond buiten Carthamië ookwel bekend als de Carthamian New Sound


'The Service' is één van de meest succesvolle Carthaamse bands van de laatste paar decennia. Met nummers als 'Speak for Yourself' (1996) en 'Time' (2000) hebben ze het New Sound genre mee op de internationale kaart gezet.

Hipsters
Sommigen zeggen dat Aningvalder het epicentrum is van de Carthaamse en zelfs Atlantische hipsters. Het is een feit dat de gentrificatie van bepaalde buurten in het centrum zoals Grand Central Quarter en de Lurarian Quarter een hele nieuwe groep inwoners met zich heeft meegebracht. In de stad schieten nieuwe zaken zoals microbrouwerijen, koffiebars, veganistische eetgelegenheden en alternatieve boetieks de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond.

De gentrificatie van grote delen van Aningvalder heeft echter een keerzijde. Veel van de oorspronkelijke handarbeiders krijgen het lastig om te huren in de stad en moeten vaak uitwijken naar andere buurten. Sommigen van hen raken zelfs dakloos. Experten zeggen dat niet enkel gentrificatie hiervoor de schuldige is, er wordt ook met een beschuldigende vinger gewezen naar oud-burgemeester Jane Matloth (burgemeester van 1981-2001) die in de jaren '80 en '90 een groot deel van de beschikbare sociale huurwoningen heeft verkocht aan de sociale huurders of aan private verhuurmaatschappijen.


De komst van de Amerikaanse supermarktketen Whole Foods Market was in 2014 nieuws in Carthamië. Niet zozeer het feit dát de keten kwam maar eerder de plek waar de eerste winkels opengingen. Dit was niet in miljoenensteden als Pötama of Cartym, maar in een oud pakhuis in Aningvalder. Whole Foods heeft in de VS het imago van een winkel voor en door Hipsters.

Sport
Aningvalder is één van de handvol steden die (op dit moment) drie ploegen hebben in de topreeksen van de drie belangrijkste sporten in Carthamië, namelijk voetbal, ijshockey en rugby.

Aningvalder FC is een Carthaamse subtopper in het herenvoetbal en kende vooral in de jaren '80 glorietijden met overwinningen in de (toen nog Carthaamse) Super League in 1984, 1985, 1987 en 1989. Vandaag komt de club uit in de Carthaams-Dumerische Super League A. De ploeg kwalificeert zich regelmatig voor internationaal voetbal in de AFC Champions League, maar raakt daar nooit erg ver.
De Aningvalder Steelers is de voornaamste ijshockeyploeg van Aningvalder en behoort tot de Carthaamse top. De kampioenen van de Premier League 2018 behoren tot één van de beste Carthaamse ijshockeyploegen allertijden en er hangt al bijna twee jaar een mediasensatie rond de ploeg.
Tenslotte zijn er nog de Aningvalder Tigers, de lokale rugbyploeg. De Tigers treden in het seizoen 2019-2020 aan na enkele jaren in de tweede klasse van het Carthaamse rugby.


Het succes van de Steelers is deel van een algemene opleving van de kwaliteit van het Carthaamse ijshockey de afgelopen jaren. Verschillende spelers van de Steelers waren onderdeel van de Carthaamse IJshockeyploeg die deelnam aan het ijshockeytoernooi op de Olympische Winterspelen van Pyeongchang in 2018. De Carthaamse ploeg won de finale van het toernooi tegen Duitsland en nam voor het eerst sinds de jaren '80 een gouden medaille in het ijshockey mee naar Carthamië.

Mobiliteit

Spoiler: weergeven

Weg
Aningvalder ligt op het knooppunt van twee belangrijke snelwegen. De Trans-Atlantic Highway (F-2, C-55), een belangrijke snelweg oost-west as en de Aning Valley Highway (F-9, C-19) die de stad met Argonder in het bovenste gedeelte van de Aningvallei verbindt. Daarnaast kent Aningvalder een gedeeltelijke rondweg, de AN-15, die Vistebi via West-Aningvalder met Lardal en Dustra verbindt.


Aningvalder ligt aan een belangrijk transportknooppunt, al het verkeer dat van Lurarië naar Pötama moet gaat langs de stad. Ondanks dat de Trans-Atlantic Highway (de belangrijkste oost-west as) er 14 rijstroken telt en onderverdeeld is in doorgaande en lokale weggedeelten is het één van de drukste stukken snelweg in Carthamië.


Hoewel de Trans-Atlantic Highway doormiddel van tunnels, geluidsmuren en gezonken delen over het algemeen vrij goed is geïntegreerd in de stad is de F-9 een ware stadskanker. Een verhoogde stadssnelweg die dwars langs de huizen zoeft in het centrum van de stad. Al jaren wil men de snelweg afbreken en vervangen door tunnels of door een beter uitgebouwde AN-15, maar men vreest hierdoor voor nóg meer ellende op de F-2.

Openbaar vervoer
Ondanks dat de stad het centrum van de Carthaamse auto-industrie is heeft de stad een goed OV-netwerk. Het eerder aangehaalde LAT vervoert dagelijks tienduizenden pendelaars naar de stad en ook binnen de stad is er een uitgebreid tramnetwerk (Aningvalder zelf heeft geen metro). Ook is de stad vanwege zijn gunstige locatie goed verbonden met de rest van Carthamië. Praktisch alle treinen van Carthamian Rail en Lightwave in Noord-Carthamië stoppen in Aningvalder en het duurt op die manier hoogstens een uurtje om in grote metropolen als Senhal of Pötama te raken.


De trams van Aningvalder met hun distinctieve rode kleur zijn symbool van het OV in de stad.

Media

Spoiler: weergeven

Kranten
De belangrijkste Engelstalige kranten zijn de Aningvalder Herald en The Delta Times. De belangrijkste Franstalige krant in de stad is de Le Courrier de l'Ouest.

Radio
Een overzicht van de belangrijkste radio-zenders in en rond Aningvalder                               

Call Sign	Naam	Frequentie	Beschrijving	Locatie
MONA-AM	MONA Newsradio 670	670 AM	All-news radio, geaffilieerd met het CBN News-radionetwerk	Aningvalder
MNSR-FM	New Sound Radio	102.8 FM	Muziekzender met alternatieve muziek, in de jaren '90 een van de bekendere stations die de New Sound mee populair maakte.	Aningvalder
MUAA-FM	UAA College Radio	100.9 FM	Universiteitsradio van de University of the Aningland - Aningvalder, gerund door studenten. Zendt een mix van educatieve content en een brede waaier aan muziek uit.	Aningvalder
MZE-AM	UTN 1040 Aningvalder	1040 AM	Sportradio, geaffilieerd met het UTN Sports-radionetwerk	Yger
MSMA-FM	Smack 103.8 FM	103.8 FM	Muziekzender met hoofdzakelijk classic hits- en adult contemporary-muziek, deelt programma's met MSMK "Smack 106.8 FM" in Pötama	Yger
MEBA-FM	EBC Aningvalder	95.8 FM	Gemeenschapszender, geaffilieerd met de publieke, provinciale omroep EBC in het Aningland en Lurarië	Aningvalder
MRFA-FM	RFF Delta Radio	89.5 FM	Muziekzender met populaire muziek (waaronder de Carthaamse Top 50), geaffilieerd met het RFF-radionetwerk.	Aningvalder
MRCN-AM	Radio Carthamia	880 AM	Radiozender die het programma van Radio Carthamia, de nationale publieke zender, uitzendt in het lagere Aningland en Westelijk Lurarië	Aningvalder
MOVA-FM	MOVA 91.9 FM	91.9 FM	Jongerenzender met een voorkeur voor dance en technomuziek.	Yger

Televisie
Een overzicht van de belangrijkste TV-stations in de regio rond Aningvalder.
                                    

Roepletters	Naam	Taal	Beschrijving
MRCN-TV	IBC 1	Neurs/Engels	Geaffilieerd met het IBC-netwerk. MRCN deelt de lokale journaals van 13 en 23 uur met MEBA/EBC 3.
MTAZ-TV	TVL 2	Frans	Geaffilieerd met het TVL-netwerk
MEBA-TV	EBC 3	Neurs/Engels	Geaffilieerd met het EBC-netwerk. MEBA deelt de lokale journaals van 13 en 23 uur met MRCN/IBC 1.
MONA-TV	CBN 4	Neurs/Engels	Geaffilieerd met het CBN-netwerk
MRP-TV	FOX 5	Neurs/Engels	Geaffilieerd met het FOX-netwerk (FOX Carthamië)
MLKZ-TV	RFF 6	Frans	Geaffilieerd met het RFF-netwerk
MJAG-TV	NOW 7	Neurs/Engels	Geaffilieerd met het NOW-netwerk
MART-TV	Gonzavisión 8	Spaans	Geaffilieerd met het Gonzavisión-netwerk
MYOT-TV	SRL 9	Frans	Geaffilieerd met het SRL-netwerk
MLM-TV	Aningvalder.tv	Engels/Neurs/Frans	Onafhankelijke televisiezender met programmering in drie talen.
MAG-TV	HBC 10	Engels/Neurs	Geaffilieerd met het HBC-netwerk

Uitgelicht: Enkele buurten

Spoiler: weergeven

-Grand Central Quarter (GCQ)
GCQ is een wijk net ten westen van het middeleeuwse stadscentrum dat zich concentreert rond Grand Central Station. GCQ was in de 19e en 20e eeuw het nieuwe stadscentrum van Aningvalder maar raakte net als de rest van de stad ernstig in verval in het midden van de 20e eeuw. GCQ werd in de jaren '90 echter de vestingsplaats van de eerder aangehaalde hipsterbeweging. Het ging hem hier in de eerste plaats om jonge Pötamezen die de hoge huurprijzen in de hoofdstad ontvluchtten en dagelijks vanuit Grand Central Station naar centrum Pötama pendelden. Naarmate de economische bedrijvigheid in Aningvalder terug opflakkerde kwamen ook hoogopgeleide Aningvaldenaren zich vestigen in de wijk.

19e eeuwse rijhuizen voor oorspronkelijk de gegoede klassen waren in de 20e eeuw opgedeeld in kleinere appartementen voor de lagere klassen. Door de gentrificatie worden deze rijhuizen terug voor één gezin, maar worden de voormalige bewoners wel steeds meer gedwongen om GCQ te verlaten.

-Sidađ Antica
De oude stad van Aningvalder is ondanks het rijke industriële verleden van de stad nog altijd goed bewaard gebleven. Ondanks dat de stad in haar geschiedenis enkele keren belegerd is gebleven is de middeleeuwse binnenstad tot in de 19e eeuw goed bewaard gebleven. Het was de komst van de industriële revolutie die echter veel van deze gebouwen heeft verwijderd. De oude stadsmuren werden in de 19e eeuw ontmantelt om plaats te maken voor fabrieken ne arbeidershuizen


Naast de grote pleinen in het centrum van de stad is ook Queen Victoria Street een populaire straat/buurt. Hoewel de naam weggeeft dat de straat in de 19e eeuw is gebouwd, vormt ze een belangrijk onderdeel van de Sidađ Antica. De straat, die het stadscentrum met GCQ verbindt, wordt langs beide kanten begrensd met restaurants en bars waardoor het een belangrijke uitgaansbuurt is.

-Lurarian Quarter/ Quartier Lurarien
de Lurarian Quarter is een wijk ten oosten van de oude stad en vormt deel van het havengebied van Aningvalder. Het kwartier dankt haar naam aan de Franse Lurariërs die in de late 18e eeuw zich vestigden in het zuidoostelijke havengebied van Aningvalder.


De 18e eeuwse straatjes van de Lurarian Quarter zijn net als GCQ ook ten prooi gevallen aan gentrificatie. De Franstalige identiteit van de Lurarian Quarter, en van Aningvalder in het algemeen, leeft echter terug op door o.a. een influx van Lurarische hipsters.


Het meest impressionante bouwwerk in de Lurarian Quarter is toch wel de Assumption Cathedral/Cathédrale de l'Assomption. De Neo-Gotische kathedraal werd in de jaren 1840s en 1850s gebouwd en ging in 1859 open. Het is de hoofdkerk van het Rooms-Katholieke bisdom Aningvalder.

-Port of Aningvalder/ CNB Aningvalder
De haven van Aningvalder is de vierde grootste haven van Carthamië na Sinderia, Pötama-Påcthar en Flunyth. De haven van Aningvalder valt tussen de andere Carthaamse havens vooral op omwille van CNB Aningvalder, de grootste marinebasis van Carthamië. De basis stelt zo'n 16.000 mensen te werk, zowel burgers als militairen.


CNB Aningvalder groeide vanaf de jaren '50 uit tot de belangrijkste marinehaven van Carthamië. Dat was ook niet zonder reden, de haven is omwille van haar locatie de sleutel tot militaire overheersing in de golf van Nionië. De basis wordt om die reden gezien als "een geladen pistool, gericht op het hart van Tholenië.", een speling op een beroemde uitspraak van Napoleon over Antwerpen.

Zowel op de terreinen van CNB Aningvalder als in de directe omgeving zijn zgn. military communities waar de families van tewerkgestelde militairen wonen. Deze communities zijn uitgerust met een groot aantal eigen faciliteiten zoals scholen, winkels en horeca. Hoewel dit systeem vooral bekend is vanuit de VS wordt het in Carthamië al veel langer gebruikt en gaat het in traditie helemaal terug op de zgn. Vici.

[Faylin]

Wederom een ontzettend uitgebreid en interessant artikel, hulde!

[Kathor]

Dankje, ondanks dat de activiteit op het forum heel laag is blijf ik gewoon lekker doorwerken aan zulke dingen als ik er zin in heb

[Kathor]

#EnsemeContraCorona
#TogetherAgainstCorona - #EnsembleContreCorona - #JuntosContraCorona - #SomenTeigenCorona

Carthamië zit sinds vrijdag 20 maart in lockdown. Tientallen miljoenen Carthamiërs moeten verplicht binnenblijven en mogen enkel buiten voor noodzakelijke inkopen, medicijnen, doktersbezoeken, het uitoefenen van essentiële beroepen en een wandeling. Ten allen tijde moet 1,5 meter afstand bewaard worden t.o.v. anderen. Scholen en universiteiten zijn in de meeste provincies gesloten tot de zomer. Net als alle andere staten in de wereld is ook Carthamië helemaal in de ban van het Covid-19 virus.

In deze bizarre tijden heerst er onder de Carthaamse bevolking veel samenhorigheid, maar komen ook kleine kantjes bovenwater. Een overzicht van enkele fenomenen:
Politiek

• De grenzen met Tholenië, Kartjas en Dumerië zijn praktisch gesloten. Enkel voor de Tholeens-Carthaamse grensstad Bergues is er een speciaal regime voor burgers uit beide stadsdelen.
• Carthamië en Cylenië werken nauw samen via de COGUS in de bestrijding van het virus, de getroffen maatregelen zijn gecoördineerd tussen Pötama en Ceylynn. Om die reden blijft de Cyleens-Carthaamse grens open.
• Kanselier Rafath (LDP) heeft een hand uitgestoken naar oppositieleider Schlesinger (National). Beiden vormen sinds het begin van de crisis in midden-maart 2020 een oorlogskabinet. Het doel is om het Carthaamse antwoord breed gedragen te laten worden in het parlement en de samenleving, zonder dat hiervoor speciale executieve volmachten moeten gekregen worden. Rafath's populariteit is sinds het begin van de crisis enorm gestegen, bijna 83% van de Carthamiërs keuren zijn aanpak van de crisis goed. Zijn goedkeuring is echter pijlsnel gezakt naar ongekende dieptes, nadat hij de crisis niet onder controle kreeg en openlijk ruzie maakt met Schlesinger en gouverneur Emorten van Kardög.
• Een aantal politici worden de hemel ingeprezen door de Carthamiërs, terwijl anderen worden verketterd. De gouverneur van Kardög, David Emorten (National), nam reeds erg vroeg strenge maatregelen (zoals het sluiten van alle wegverbindingen met Nouria) en heeft hierdoor een grootschalige uitbraak van het Coronavirus in Kardög en de miljoenenstad Cartym voorkomen. Federaal Minister van Volksgezondheid Francine Dubois daarentegen wordt door een groot deel van de bevolking uitgekotst omwille van haar te late antwoord op de crisis.

Sociaal

• Hamsteren is net zoals in alle andere landen getroffen door het virus een ernstig probleem. Vooral aan toiletpapier, blik- en droge voeding zijn er regelmatig tekorten. Enkele supermarktketens beperken het maximum aantal producten dat per keer gekocht kan worden.
• Mensen melden zich massaal aan om vrijwilligerswerk te doen, gaande van boodschappen doen voor ouderen en zwakkeren tot hulp bij ziekenhuizen.
• Om 8 uur 's avonds komen de mensen aan hun balkons en zingen liederen. De erg nationalistische Carthamiërs zingen vaak het volkslied, de Nouricanta, maar zingen ook liederen als "You'll Never Walk Alone", of "Mi ninha m'attesa na horizonthe" (Mijn meisje wacht aan de horizon). Dat laatste is een hoopvol Ranshäroliedje dat een onofficieel volkslied van Carthamië, Atrokije en de Ranshäros is geworden. Het meest opvallende nummer dat veel gezongen wordt is echter een (van oorsprong) christelijke hymne, "Amazing Grace", deze wordt zowel onder quasi alle christenen als bepaalde cylenisten in Carthamië gebruikt en kent unanieme en wijdverspreide bekendheid onder de bevolking.
• Snelwegen en boulevards in metropolen als Pötama en Cartym liggen er verlaten bij. De luchtkwaliteit in de steden is enorm gestegen doordat miljoenen pendelaars thuis blijven.
• Scholen in de hele Carthaamse Federatie zijn gesloten, al zijn er in een aantal provincies (onderwijs is een provinciale bevoegdheid) plannen om dit schooljaar nog te openen. Dit gaat echter moeilijk worden, want de zomervakantie in Carthamië buiten Lurarië start al op maandag 22 juni.

Economisch

• De Carthaamse effectenbeurzen waren enkele weken in vrije val, zowel de Pötama Stock Exchange (PSE 100) als de Borsa de Cartym (BDC 40) hebben op een maand tijd tot een derde van hun waarde verloren. Een diepe wereldwijde recessie ligt op de loer, die Carthamië deze keer niet zal ontzien. De effectenbeurzen tonen momenteel herstel, maar hebben lang niet het peil van voor de crisis bereikt. Intussen neemt de tijdelijke werkloosheid in Carthamië snel toe.
• Net als in vele andere landen was er in de eerste weken van de lockdown enorm veel hamstergedrag merkbaar bij consumenten. Met name toiletpapier en andere hygiënische producten werden zwaar gehamsterd. Een aantal supermarkten kwamen met creatieve (en soms niet zo legale) oplossingen zoals "maximum 3 kopen" of "2 kopen, 4 betalen!".
• Carthamië stevent af op een diepe recessie, een maand na het begin van de lockdown staat het water al aan de lippen bij een aantal bekende Carthaamse bedrijven. Met name Carthamian Airways stevent af op een economische ramp, en er zijn plannen in Carthamië en Ardeim om de Atlantic World Airlines Company te nationaliseren door de Carthaamse en Ardeimse overheid. Deze holding is een fusie van het Carthaamse Carthamian Airways en het Ardeimse Ardemian Airlines, vergelijkbaar met Air France-KLM.
• Op 26 maart 2020 heeft de Carthaamse regering de Strategic Production Act 1976 van onder het stof gehaald en geheractiveerd. Deze wet uit 1976 dient om in tijden van crisis bedrijven te verplichten tot het produceren van strategische goederen. Oorspronkelijk bedoeld voor de oorlogsproductie, wordt dit nu gebruikt voor het fabriceren van beademingstoestellen, mondmaskers en andere medische benodigdheden. Onder deze wet kunnen in principe ook mensen die burgerdienst i.p.v. militaire dienstplicht doen opgeroepen worden om verplicht in deze industrieën te gaan werken, in de praktijk is er (voorlopig) geen sprake van onderbemanning en is dit niet nodig.

[Kaaiman]

Hoewel ik lang niet altijd de tijd neem om de toch flinke lappen tekst door te nemen, vind ik het leuk dat je vrijwel als enige op dit forum nog zo actief je land uitwerkt. Dat alleen al verdient een pluim!

Is (de wereld van) Carthamië ook nog voor andere doeleinden goed trouwens? Ik weet dat Faylin Cylenië ook gebruikt als 'universum' van games, muziek en fictie. Ik kan me voorstellen dat je achter de schermen ook nog een dikke roman (of zoiets) aan het uitwerken bent die zich geheel in Carthamië afspeelt.
Voor wat betreft Brilamontië heb ik daar ook wel eens aan zitten denken, maar verder dan alleen de gedachte is dat overigens niet gekomen.

[Kathor]

Je zit er niet helemaal naast. Hoewel ik geen roman of dergelijke plan van Carthamië gebruik ik dit land wel om mijn fantasie en schrijftalent verder te ontwikkelen. Ik verwerk mijn twee grote passies mee in dit project, geschiedenis en aardrijkskunde. Zo probeer ik als mens hier ook verder in te groeien, wat best wel handig is want ik ben binnen een paar jaar hopelijk afgestudeerd als leerkracht geschiedenis en aardrijkskunde in het secundair onderwijs.

[Kaaiman]

Aha! En dan als buitenschoolse activiteit het vak Carthamologie geven?

[Kathor]

Puneteilanden
Aslos Punet



Beschrijving
De Puneteilanden is een archipelprovincie in het uiterste noordwesten van de Aquilen. De eilanden zijn dunbevolkt naar Carthaamse normen, slechts 635.000 mensen (315,45 inw/km²) wonen op de eilanden, en meer dan een derde daarvan woont in Gasothe of Tenha. De eilanden zijn bekend om hun ongerepte bossen en het belang van primaire sector (met name visvangst, land-, bos- en mijnbouw) voor de lokale economie. Een stereotiep beeld dat veel Carthamiërs van de eilandbewoners hebben is dat ze stoere, bebaarde binken zijn die houthakken, in mijnen werken of vis vangen op woeste zeeën.

De eilanden zijn woest, met bossen, heuvels, ravijnen en kliffen. Deze ongerepte natuur zorgt mede voor het onafhankelijke en sterke karakter van de Puneteilanders. De eilanden krijgen regelmatig te maken met nat en winderig weer, orkanen zoals Paulette in 2020 zijn er niet ongewoon.

Kaart

Spoiler: weergeven

Historie

Spoiler: weergeven

De Puneteilanden hadden voor de komst van Christoffel Columbus al een reputatie als zijnde het einde van de wereld. De relatief afgelegen eilanden in de al zo afgelegen Aquilen vormden ooit het laatste bastion van de Menlicen, de oorspronkelijke inwoners van de Aquilen die langzamerhand werden vervangen door de Neuren. De Menlicen voerden eeuwenlang strijd tegen de Neuren doormiddel van vrijbuiterij en andere haast folkloristische vormen van verzet. Hoewel de eilanden tegen de late jaren 1300 definitief gepacificeerd en verneurst werden door het Keizerlijke, Carthaamse gezag bleef deze geest van vrijheid en onafhankelijkheid een rode draad in het leven van de Puneteilanders.

De Puneteilanders leven al millennia van het land, er is op de eilanden maar weinig secundaire of tertiaire industrie (met één notabele uitzondering, zie verder). Hier kwam in de 20e eeuw verandering in toen in de jaren '50 het Marxisme-Leninisme werd ingevoerd in de Aquilen. De Puneteilanders verzetten zich nog feller als de andere Aquilijnen tegen de collectivisering en de Montanheros (een anti-communistische verzetsbeweging gesteund door Pötama en Washington) kenden hun basis op de eilanden. In het subtopic "uitgelicht" onderaan deze post meer over de Montanheros.

Het gevolg van dit verzet was dat de communistische regering in Flunyth begon met een economisch programma voor de eilanden dat bekend stond als de "Secunda Pasificathe" (Tweede Pacificatie). Hierbij werd vanaf 1955 een poging ondernomen om de eilanden te industrialiseren en duizenden vastelanders te importeren naar de eilanden. De Puneteilanden stonden al bekend voor hun ijzervoorraden, maar deze exporteerden ze vooral naar hoogovens in Hanođ en Flunyth. Met hulp van Oost-Duitsland werd de slaperige provinciehoofdstad Gasothe uitgebreid naar een grote nederzetting met plaats voor 150.000 inwoners, en verrees er in het noorden zelfs een geheel nieuwe, communistische modelstad. Deze laatste werd genoemd naar de Duitse Spartaciste Rosa Luxemburg. Ook bij de grootste ijzermijnen van Punet verrees een nieuwe, geplande stad, Ferrohuth (letterlijk: IJzerdorp)


De modelstad Luxemburg was het uithangbord van het communistische regime op de Aquilen. De stad werd gebouwd om mijnwerkers van de uraniummijn te huisvesten en is om die reden nog altijd volledig bewoond en in goede staat. Het merendeel van het Carthaamse uranium voor kerncentrales (en kernwapens) wordt uit de mijn van Luxemburg gehaald.

Met de val van het communisme in 1989 en het omvormen van de planeconomie naar een markteconomie nam de industrie op de Puneteilanden sterk af. De hoogovens en ijzermijnen werden geprivatiseerd en sloten deels wegens te verlieslatend. Veel vastelanders die in Gasothe, Luxemburg of Ferrohuth woonden verhuisden terug naar het vasteland op zoek naar werk. De originele Puneteilanders probeerden de draad weer op te nemen en wonnen de provinciale verkiezingen van 1990. Het beleid van de conservatieve "Coalithe pra Punet" (Coalitie voor Punet), aan de macht sinds 1990, liet torenblokken in Luxemburg, Ferrohuth en zelfs Gasothe voor een groot stuk verwijderen en vervangen door laagbouw.

Vanaf de loop van de jaren 2000 verhuisden echter weer meer mensen naar de Puneteilanden. Het leven is er goed en het wordt omschreven als een ideale plek voor te ondernemen en om kinderen op te voeden. De industrie, dit keer hoogtechnologische groeit er gestaag. Dit lijkt opnieuw voor enige tweedeling te zorgen tussen de Puneteilanders en de nieuwkomers.

Economie

Spoiler: weergeven

De Puneteilanden hebben in de 20e eeuw een stevige transitie doorgemaakt. Van een economie die hoofdzakelijk draaide om de primaire sector werken de meeste mensen tegenwoordig in de maakindustrie (manufacturing) en de dienstensector. De economie heeft na de val van het communisme en ondanks de sluiting van een hoop hoogovens een boost gekregen met de stichting van de Universidađe das Aslos Punet (Universiteit van de Puneteilanden) in 1994 en de hoogtechnologische industrie die daarrond ontstond. Tegenwoordig speelt toerisme ook een belangrijke rol in de economie van de eilanden, de ongerepte natuur lokt veel mensen uit het geurbaniseerde vasteland van Carthamië en de Aquilijnse hoofdstadregio.

Toch is de primaire industrie nog altijd heel belangrijk voor de eilanden. Met name buiten Gasothe zijn veel mensen nog werkzaam in de land- en bosbouw en de visserij. Vanuit Özath, Carais en Tenha wordt gevist in het Carthaamse deel van de Grand Banks. Ook de mijnbouw is ondanks de val van het communisme een belangrijke sector. Hoewel de internationale prijs van uranium laag is, heeft Carthamië veel uranium nodig voor haar elektriciteitsbevoorrading


Economische kaart van de Puneteilanden

Uitgelicht: Os Gadithes, de laatste Montanheros

Spoiler: weergeven

Zoals vermeld in het geschiedenistopic waren de Puneteilanden het centrum van de Montanheros, een anti-communisitsche verzetsbeweging die in de jaren '50 en begin '60 probeerde om het communisme in de Aquilen omver te werpen. Hoewel de activiteiten van de Montanheros begin jaren '60 grotendeels verdween ten gevolge van een minder strict regime, bleven er toch nog her en der groepen over.

Een zo'n groep waren de Gadithes, vernoemd naar hun leider Orvas Gadith. Orvas Gadith's leven leest als een James Bondroman, als Carthamiër geboren in de diaspora in Londen nam hij in 1939 deel in het Britse leger en werd hij gestationeerd in Egypte, waar hij deelnam aan de Slagen van El Alamein. Gadith werd een van de stichtende leden van de SAS en vergaarde in die hoedanigheid een enorme militaire ervaring omtrent guerillastrijden en oorlogsvoering.

Na de oorlog werd de SAS ontbonden en nam Gadith ontslag uit het leger, hij besloot om terug te keren naar het land van zijn ouders, de Puneteilanden in Brits-Carthamië. Hij stichtte een boerderij en boerde goed, tot in 1950 de Aquilijnse revolutie uitbrak en Arnath Hivac de macht greep in een communistisch-separatistische opstand van de Aquilen. Omwille van Gadith's legerervaring werd hij in februari 1950 benaderd door Aquilijnse troepen om dienst te nemen in het leger als officier. Gadith weigerde en hij werd daarop prompt gevangen genomen en zijn vrouw en dochter van nog geen jaar oud verdwenen.

Gadith werd vastgehouden in Campo Eđerna, een concentratiekamp voor politieke gevangenen, hij kon hier in november 1952 ontsnappen en zich schuilhouden in de bossen in het noorden van Punet. Van hieruit kwam hij in contact met andere politieke tegenstanders van het regime van Hivac. Gadith, met zijn ervaring bij de SAS tijdens WO2 nam hij al snel de leiding over alle Montanheros op de Puneteilanden. Gadith coördineerde aanvallen van Montanheros op basissen van het leger en dwarsboomde plannen van de communistische partij om de landbouw en visvangst op de eilanden te collectivizeren. Op het hoogtepunt van de guerilla-activiteiten waren zo'n 6000 Puneteilanders actief in het verzet, en kregen de Gadithes directe wapensteun uit Pötama en Washington.

Enkele van de bekendste en meest spectaculaire acties van de Gadithes

• Moord op kampkommandant Gaderth van Campo Luxemburg in 1956.
• Overval op het hoofdkwartier van de PCAA (Communistische partij) in Gasothe in 1957, archieven met lijsten van politieke tegenstanders werden vernietigd.
• Bomaanslag op de kruiser NAQ Mertelse in de haven van Tenha eveneens in 1957. 154 mariniers kwamen om het leven en de kruiser zonk naar de bodem van de zee.
• Bestorming van Campo Eđerna door honderden Gadithes in 1959, Deze aanval wordt gezien als het sluitstuk van de Gadithes. Kampcommandant Brendorth vindt de dood en enkele duizenden politieke tegenstanders werden bevrijd, waarvan velen zich aansluiten bij de Gadithes.

De activiteit van de Gadithes namen vanaf 1959 stelselmatig af. dit kwam door het overlijden van Arnath Hivac en zijn opvolging door Vadroth Etiman, een gematigdere leider. In 1962 kondigt Etiman een generale amnestie af voor alle politieke tegenstanders en leveren het merendeel van de Gadithes hun wapens in. Een redelijk aantal Gadithes nam achteraf alsnog de vlucht naar Carthamië, waar ze actief tegenstand bleven voeren tegen het communistisch regime in de Aquilen.


Orvas Gadith met zijn iconische STG-44 in 1960. Hoewel hij net als alle montanheros in 1962 amnestie kreeg onder het nieuwe regime van Vadroth Etiman, bleef Gadiths naam circuleren in anti-communistische groeperingen. Anno 2021 leeft Orvas Gadith nog steeds, in januari werd hij 104 jaar oud.

[Kathor]

Alvorens te beginnen met dit topic, wil ik mijn dank uiten aan Dulminis voor zijn hulp en advies bij het schrijven van deze post.

Oost-Avamië


Beschrijving
Avamië is misschien wel de meest diverse provincie van Carthamië. De provincie dankt haar naam aan een verdrag (Neurs: Ava) dat de vrijheid van dit gebied garandeert uit de 2e eeuw CE. Avamië telt meerdere erg diverse subregio's met eigen cultuur en taal.
Het oosten van de Carthaamse provincie Avamië staat bekend om zijn Karktische karakter. Een continue Karktische aanwezigheid in Avamië is er al sinds ten minste het jaar 26 CE. Doorheen de eeuwen zijn deze Karktiërs met hun taal en religie uitgegroeid tot een integraal onderdeel van Carthamië. Deze Karktiërs beschouwen zichzelf niet meer als mainstream Karktiërs maar als een eigen groep, de Oost-Avamiërs, Buiten-Karktiërs of Karktische Avamiërs (afhankelijk van wie je het vraagt).

Territorium

Spoiler: weergeven

Oost-Avamië beslaat ongeveer de vier meest oostelijke counties van Avamië: Laco Hilgar, Lyna Carthamiana, Malis en Tisaria. Buiten dit gebied zijn grote Oost-Avaamse gemeenschappen terug te vinden in Blomastic en beperkter langs de Avaamse zuidwestkust. De grens tussen Kartjas en Carthamië ligt op ongeveer het traject waar de fameuze Lynas stonden, een reeks verdedigingsmuren die de oostelijke grens van het Carthaamse Keizerrijk moesten beschermen van Karktische invallen.

De regio is erg bergachtig, en bevat enkele van de hoogste bergen van de Carthaamse Federatie. Het klimaat varieert door deze bergen ook enorm. Het merendeel van de regio ligt op de zuidelijke flanken van de Fugesen, hierdoor kent dit deel een gematigder klimaat dan aan de kust van de Lyrische Golf (waar het mediterraans is met erg warme zomers). Toch zijn er ook streken waar het net veel kouder is, de vallei van de Tisar is vanwege o.a. Mons Tisaruth en de afgesloten ligging erg sneeuwzeker in de winter. Dit maakt dat het één van de topregio's voor wintersport in Carthamië is.
Klik hier voor de kaart van Oost-Avamië


Hepuls (Fremont) is de officieuze hoofdstad van Oost-Avamië, in feite is het de hoofdstad van het district (county) Laco Hilgar en is de stad tweetalig Karktisch-Frans.

Cultuur

Spoiler: weergeven

Taal
De Oost-Avamiërs spreken dialecten van het Karktisch met erg veel Neurse, Engelse en Franse leenwoorden. Avaams-Karktisch is voor een gewone Karktiër uit het westen van dat land (Oca, Hovan,...) over het algemeen redelijk verstaanbaar, al zal het in de oren van die Karktiër wel erg modern klinken (denk aan Nederlands doorspekt met Engelse woorden). Een Oost-Avamiër zal het daarentegen moeilijker hebben om een Karktiër te verstaan, gezien hun variant(en) van het Karktisch veel conservatiever zijn.

De geschreven Karktische standaardtaal is dezelfde zoals in Kartjas, dit maakt geschreven communicatie tussen beide gebieden zeer makkelijk. In Oost-Avamië bestaat er i.t.t. Kartjas een gesproken variant van deze standaardtaal, die een Oost-Avamiër meteen onderscheidt van een Karktiër. Deze gesproken standaardtaal is in Kartjas doormiddel van de daar druk bekeken/beluisterde TV- en radiostations uit Oost-Avamië ook bekend.

Meer over de Karktische taal is te vinden in dit topic.

Een belangrijke kwestie in Oost-Avamië is de erkenning van de Karktische taal. Karktisch wordt door de federale overheid erkent als regionale taal, maar qua uitvoering hinkt het Karktisch achterop op o.a. het Overlands (Overland), Spaans (Gonsales) en Frans (Noord-Avamië, is zelfs erkend als derde landstaal!). Er bestaan nauwelijks scholen die enkel lesgeven in het Karktisch en met name vanuit de provincie wordt de taal stiefmoederlijk behandeld.


De taalkwestie beheerst al enige jaren het politieke debat in Oost-Avamië, en komt ook tot uiting in vandalenstreken.

Religie
In tegenstelling tot de Karktiërs zijn een aanzienlijk deel van de Oost-Avamiërs nooit bekeerd tot het Nagaskisme. De Nagaskische bekering van de Karktiërs vond plaats toen er tussen de Oost-Avamiërs en de gewone Karktiërs weinig contact was, in de 6e eeuw CE.

Ongeveer de helft van de Oost-Avamiërs is officieel cylenist, al is de lokale beleving van het cylenisme in feite een voortzetting van de oorspronkelijke Karktische volksreligie. Toch identificeert een kwart van alle Oost-Avamiërs zich als nagaskisch. Verder is zo'n 20% van de Oost-Avamiërs doorheen de eeuwen bekeerd tot het christendom, vooral de inheems Carthaamse Eclesia maar ook overige kerken zoals de katholieke kerk of protestantse kerken.

Muziek
Oost-Avamië staat op muzikaal vlak bekend voor zijn eerder sombere en melancholische traditionele muziek. Deze muzikale voorkeur sijpelt ook door in de moderne muziek uit de regio, die vaak erg donker is. De regio kende in de 1980s en 1990s een levendige New Wave en later Grunge-scene. De band Graco uit Fremont scoorde in de 1980s en 1990s enkele hits met hun herkenbare New Wave/Synthpopgeluid


Optreden van Graco op de IBC ergens in de jaren '80.

Gastronomie
Oost-Avamië staat bekend voor zijn eigenaardige keuken, die hoewel duidelijk Karktisch van oorsprong zich toch duidelijk weet te onderscheiden.

• In de Oost-Avaamse keuken wordt meer vlees gegeten dan in Kartjas zelf (dat bekend staat om zijn relatief vegetarische keuken), een teken van het hoger gehalte van welvaart dat de regio geniet onder Carthaamse heerschappij. Typisch voor de Oost-Avaamse keuken zijn gerechten met kip, schaap of lamsvlees.
• De nationale trots van Oost-Avamië is de Zocis, een harde schapenkaas met een zout-zoete smaak die tot de populairste kazen van Carthamië behoort. De naam zocis komt van het Karktische Zox́isanqi, wat letterlijk kaas betekent.
• De combinatie van gematigd klimaat met de zuidelijke hellingen van de Fugesen maakt de regio erg geschikt voor landbouw. Zo wordt door vele Atlantische gastronomen gesteld dat de beste tomaten geteeld worden in Oost-Avamië
• De regio, geleden op de zuidelijke flanken van de Fugesen, vormt een belangrijke Carthaamse wijnregio. Traditionele Oost-Avaamse wijnen zijn Ṕirq́enśek, een rode wijn en Ocaǵodė, een speciale soort witte wijn, waarbij de witte druiven met druivenschil worden gefermenteerd (bij gewone witte wijn worden de schillen verwijderd). Hierdoor ontstaat een eerder amberkleurige wijn die in de rest van Carthamië de naam Ambrato draagt, dat betekent amberkleurig in het Neurs.

Links: Een opengesneden Zocis, rechts: een glas Ocaǵodė (Ambrato)

Economie

Spoiler: weergeven

Sectoren
De economie wordt gedomineerd door de dienstensector, al speelt industrie ook een grote rol. Belangrijke werkgevers in de regio zijn o.a. de Kerncentrale van Fremont-Hilgar, Texas Instruments in Augo (Ralyn), Transportreus Transking in Curqibi (Lynan) en voedingsproducent Mactis (Unilever) in Fazeburemi (Thorbar). Verder zorgt de Karktischtalige Universiteit van Hepuls (Universitėt Hėṕulśenśok), een van de beste Karktischtalige universiteiten in Atlantis, voor veel tewerkstelling.

De nabijheid van Kartjas en vooral Dumerië maakt de regio interessant voor de export, maar vooral de vele moeilijkheden om goederen door Kartjas te krijgen fnuiken deze goede ligging van Oost-Avamië. Vanuit de lokale en regionale politiek en het bedrijfsleven wordt op Kartjas dan ook veel druk gezet om haar infrastructuur op te bouwen en voor vlottere transitmogelijkheden te zorgen naar Dumerië en Schellingen.

Toerisme is het hele jaar door belangrijk voor de regio, van de late herfst tot vroege lente is er volop wintersport mogelijk in en om Aviculdi (Tisaruth). In de zomer zijn deze bergen ook populair bij wandelaars. Verder trekt de Oost-Avaamse kust met haar mediterrane klimaat en prachtige natuur veel toeristen, met name uit Blomastic maar ook meer en meer uit de rest van Carthamië en daarbuiten.


Links: De bekende kliffen van Migeda, rechts: Skipiste in Alta Tisaruth.

Werkloosheid
De werkloosheid in de regio is bovengemiddeld hoog. In februari 2020, vlak voor het begin van de pandemie, stond de werkloosheidsgraad in de vier counties op 9,5%. Voor Carthamië was dat in diezelfde periode nog 4,1%. Bij jongeren ligt de werkloosheid zowaar nog hoger, bijna 1 op 3 niet-studerende -26-jarigen is werkzoekende. Veel jonge mensen verlaten dan ook de streek en gaan op zoek naar werk in Blomastic of andere grootsteden binnen de Carthaamse Federatie.

Relaties met Carthamië

Spoiler: weergeven

De relaties tussen de Oost-Avamiërs en de rest van Carthamië zijn complex. Hoewel de Oost-Avamiërs over het algemeen tevreden zijn als Carthaamse staatsburgers, en een eventuele afscheiding en aanhechting bij het veel armere en corruptere Kartjas door quasi niemand als serieuze optie wordt naarvoorgeschoven, voelen de Oost-Avamiërs zich duidelijk "anders" dan de andere Carthamiërs. De compleet verschillende taal, andere godsdienst(beleving) en afgelegen ligging van Oost-Avamië spelen hierin een duidelijke rol. Oost-Avamiërs verwijten Pötama vaak dat er weinig aandacht voor de regio is, en ze om die reden één van de armste en meest achtergestelde regio's van het land zijn. Anderzijds is Oost-Avamië verreweg de rijkste regio van het Karktische taalgebied, en wordt het eeuwenlange lidmaatschap van het Carthaamse Keizerrijk hier naar voren geschoven als belangrijkste reden daarvoor.

Op politiek vlak speelt Oost-Avamië bij verkiezingen al wel eens een rol van betekenis. De regio is zoals eerder vernoemd niet altijd even happig op "Pötama" en is dus een visvijver voor anti-establishmentpolitiek. De regio was bijvoorbeeld tot voor kort een bolwerk van de populistische partij Baldo!, die midden jaren 2010 een forse opgang maakte in Carthamië. Bij de algemene verkiezingen van 2021 sloot de rechtse NPP een verbond met lokale regionalistische partijen uit Oost-Avamië die bijdroegen tot de nationale winst van de NPP. De NPPs plannen voor meer provinciale autonomie vinden de Oost-Avamiërs namelijk wel interessant.

Relaties met Kartjas

Spoiler: weergeven

De relaties tussen de Oost-Avamiërs en de Karktiërs zijn nog complexer dan met Carthamië. Karktiërs en Oost-Avamiërs beschouwen elkaar als broeders, al is er wel heel vaak ruzie tussen beiden. Oost-Avamiërs zien Karktiërs, zeker die ten oosten van Hovan, als achterlijke en gemarginaliseerde individuen. Karktiërs zien Oost-Avamiërs dan weer vaak als snobs. Deze tegenstellingen versterken de idee dat de Karktiërs en Oost-Avamiërs niet langer hetzelfde volk zijn.

Economisch zijn de banden tussen beiden wel erg goed, en is er sprake van een zekere wederzijdse afhankelijkheid. Oost-Avamiërs investeren fors in (West-)Kartjas en zijn verreweg de belangrijkste pro-Karktische lobbyisten in Pötama. Oost-Avamiërs worden door grotere bedrijven van buiten de regio vaak gebruikt om een entree te maken in Kartjas, het merendeel van de Oost-Avamiërs is immers drietalig Karktisch-Engels-Neurs of Karktisch-Engels-Frans en vormen dus de ideale tussenpersoon om de Karktische markt te betreden.

Criminaliteit

Spoiler: weergeven

Ondanks de positie van Oost-Avamië vlakbij de belangrijkste Karktische steden, ziet de regio vooral de keerzijden van deze internationale nabijheid. De regio is al tientallen jaren het toneel van grootschalige drugssmokkel vanuit Dumerië over Kartjas of de Lyrische Golf. In Dumerië, waar het drugsbeleid erg liberaal is, worden massaal drugs geteeld die naar Carthamië gesmokkeld worden. Kartjas draagt bij sommigen al langer het label van "narcostaat" en ondanks enkele grote politieacties midden jaren 2010 blijft het land te maken hebben met serieuze georganiseerde misdaad, vooral de politiek in de steden en velden van het land is vaak doordrongen van de banden met de onderwereld. Ook andere goederen zoals sigaretten en alcohol worden gretig de grens over gesmokkeld.

Het gevolg is dat de grens tussen Kartjas en Oost-Avamië de laatste 30 jaar fel verhard is. Waar het vroeger een relatief groene grens was staan er nu langs de hele grens hekken, bemande wachtposten en camera's. De grenscontroles zelf zijn ook veel ingrijpender geworden, en dit bemoeilijkt ook de Carthaams-Karktische relaties. Kartjas is het namelijk niet eens met het strikte Carthaamse beleid, terwijl Carthamië beweert dat dit de schuld is van het lakse Karktische beleid t.o.v. de georganiseerde misdaad (en het lange tijd weigeren van Carthaamse hulp hiertegen).


De 151 kilometer lange Carthaams-Karktische grens wordt gekenmerkt door hekwerk, prikkeldraad en gemilitariseerde grenswachten langs Carthaamse kant. De grens kent overeenkomsten met eerdere Carthaamse verdedigingsmuren (Lynas) uit de verre geschiedenis om Karktische plunderaars tegen te houden