Het Rispidisme
De levensvragen
Wat is belangrijk in het leven?
Volgens het Rispidisme zit het in de natuurlijke wil van de mens om respect te verkrijgen. Respect wordt verkregen door o.a. hard te werken, respect te tonen aan je oversten en goed om te gaan met je medemensen en de natuur. Hierdoor zal er een vruchtbare en goede maatschappij ontstaan, waardoor het verbond tussen de twee goden van het Rispidisme, Ballez en Rikkaz, in stand wordt gehouden. Is er geen respect, dus als men elkaar uitmoordt bijvoorbeeld, dan breekt het verbond en zal de mensheid gestraft worden.
Wie is de mens?
De mens is een persoon die van nature een eindeloze lust naar respect heeft.
Hoe leven mensen met elkaar samen?
Ook deze vraag valt met ‘respect’ te beantwoorden. Respect hebben voor mensen van dezelfde stand, respect tonen aan hogere standen. Respect tonen doe je door een bepaalde beweging te maken. Welke beweging, dat ligt eraan welke functie de persoon heeft. Hier komt een heel etiquetteboekje bij kijken.
Wat is de betekenis van lijden en dood?
Lijden doe je wanneer je een fout hebt gemaakt. Lijden doe je door naar de tempel te gaan, daar zullen de goden je vergeven. Doe je dit niet, dan bega je een nog grotere fout en zal je gestraft worden. Dit hoef jij niet zelf te zijn, maar bijvoorbeeld een naaste die ernstig ziek wordt.
Als iemand dood gaat die goed geleefd heeft, wordt men gecremeerd en dan gaat de ziel van de overledene naar de zon. De zon kan branden door al die zielen. Men brandt niet zoals in de hel, maar het levensvuur brandt. De zielen zorgen voor de warmte die de zon afgeeft. Wanneer men niet goed geleefd heeft wordt men niet gecremeerd maar begraven. Zo kan de ziel geen kwaad meer aandoen.
Wat is tijd?
Door de tijd kan de mens zich ontwikkelen, bijvoorbeeld in de wetenschappelijke sector. Het Rispidisme staat positief tegenover de wetenschap, als ze zich maar aan bepaalde regels en wetten houdt. Verder is de tijd van levensbelang. De natuur kan groeien doordat er tijd is. Tijd is ook eindig, dit is overal aan merkbaar, zoals de zon die op en onder gaat, het jaar dat voorbijgaat, maar ook de mens die uiteindelijk overlijdt.
Wat is de natuur?
Men behoort de natuur te respecteren. Zonder de natuur kan de mens niet leven.
Het ontstaan van het Rispidisme
Volgens de overlevering was er een man genaamd Bi’raqan. Hij werd geboren in een dorpje in het zuiden van het Kratizierse vasteland, rond 800 voor Christus. Bi’raqan had nooit zin om te werken, wat ertoe leidde dat hij uit zijn dorp verbannen werd. Hij trok naar het (…)gebergte, waar hij twee stemmen hoorde. Ze zeiden: “Ga naar het westen, dan zul je leren leven.” De jongen wist niet wat te doen, en had er ook helemaal geen zin in. Hij had geen zin om dingen te doen voor anderen, dat had hij al nooit gedaan. Hij sprak: “Ik doe niets, voor niemand niet!” Direct daarop begon het te noodweren. Bi’raqan gleed met een modderstroom mee, en was een dag bewusteloos. Toen hij wakker werd, schenen twee zonnestralen op zijn gezicht. “Ga naar het westen! Volg onze stemmen, en je zult leren leven!” riepen twee stemmen. Bi’raqan besloot dat dan maar te doen en hij ging op weg. Onderweg kreeg hij onderdak in dorpjes, waar men zeer geïnteresseerd was in zijn verhalen. Mensen trokken met hem mee. Toen de groep aan de westkust aankwam, schenen twee zonnestralen op een rots. Bi’rq beklom de rots en daar werd hij aangesproken. “Kniel, Bi’raqan. Kniel en accepteer de woorden die ik je zeg.” Bi’raqan luisterde en hem werd verteld hoe hij moest werken. Daarna kreeg hij de opdracht om met zijn volk naar het oosten te trekken. Toen Bi’raqan weer afdaalde naar het strand, spoelden er kransen aan met de vorm zoals hiernaast te zien is. De kransen waren van ijs dat niet kon smelten, zodat de Bi’raqan en zijn volk niet zouden lijden onder de hitte.
Bij de oostkust moest Bi’raqan een grot betreden, waar hij twee lichtbollen zag. De goden vertelden hem hoe hij moest respecteren. Toen hij de grot uitklom, verschenen er kransen van leer, waarmee het 2000 mensen grote volk door de metershoge sneeuw zou kunnen komen in de bergkam waar men overheen moest. Bi’raqan moest zijn volgelingen namelijk naar het noorden leiden, zo was hem verteld.
In het noorden wachtte een ravijn met een rivier van goud. “Bi’raqan, zwem mee met de rivier, en je zult je volgende boodschap horen,” zeiden de goden. Bi’raqan volgde de opdracht, maar op een gegeven moment kwam hij bij een waterval. Hij greep zich nog net vast aan een uitstekende steen. “Help mij, goden! Wat moet ik doen?” “Laat los, Bi’raqan, laat je gaan! Geef je over aan de bovennatuurlijke krachten!” zo riepen ze. Bi’raqan liet los, en hij schraapte over de stenen. Zijn huid was opengescheurd, maar toen voelde hij een zwevende kracht. De kracht zorgde ervoor dat hij niet te pletter viel. “Je hebt geleerd, Bi’raqan. Je hebt geleerd door je over te geven, door te lijden. Dit is de boodschap die wij je geven. Ga nu terug naar het zuiden, met je volgelingen, en sticht een staat. Je zult de leider zijn van de eerste Rispidische staat.”
Intens gelukkig ging Bi’raqan op weg, met zijn duizenden volgelingen. Hij stichtte op de plek van zijn oude dorp de stad Tira'qoniz, dat ‘ik heb geleerd’ betekent. Bi’riqan werd de eerste Qv’loz.